To ball boy του '19 μεγάλωσε και έγινε πρωταθλητής με τον ΠΑΟΚ

Ο ίδιος θα ευχόταν να μπορούσε να πηδήξει τόσο γρήγορα τις τάξεις του σχολείου όπως τα τμήματα υποδομής του Δικεφάλου. Όμως για τους προπονητές και τους fans είναι καλύτερα που ένα 100% δικό τους παιδί έχει αυτή τη σπάνια εξέλιξη. «Παραπάνω από τη μισή μου ζωή, είμαι στον ΠΑΟΚ. Είναι το σπίτι μου, μου έδωσε τα πάντα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από αυτή την ομάδα…».

Μιλάει για τις ασπρόμαυρες ακαδημίες και το πρόσωπό του λάμπει. Φέτος έκλεισε τα 18, αλλά ο Στέφανος Τζίμας έχει μπει στη δική μας ζωή πολύ νωρίτερα. Ως ένας πολλά υποσχόμενος φορ, ως ένα ακόμη... ασημικό από τα σπλάχνα του Δικεφάλου. Και πλέον είναι η ώρα να μπούμε εμείς στη δική του.

Άφησε πίσω του μία σεζόν ονειρική, «αυτό περιμένεις μεγαλώνοντας μέσα στην ομάδα». Ονειρική, είπαμε; Στην περίπτωση του Τζίμα, προσθέστε όμως σχολείο και πανελλήνιες: «Μαγική αλλά και αρκετά δύσκολη για μένα, με πολλά ταξίδια, Ευρώπη και το πρωί σχολείο. Ποτέ δεν το άφησα όμως. Και οι γονείς μου και εγώ δίναμε πάντα βάση στο σχολείο».

«Σίγουρα, στο μυαλό μου υπάρχει τώρα μόνο το ποδόσφαιρο. Θέλω να πω όμως σε όλα τα παιδιά που βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα, καλή δύναμη, και τα ωραία για όλους μας τώρα ξεκινούν. Οι πανελλήνιες είναι μόνο η αρχή. Η πρώτη μάχη», έτσι τουλάχιστον το σκέφτεται.

Εκεί που ξεκίνησαν όλα...

Ναι, είναι η κλασική οικογένεια που ο μεγάλος παρασέρνει τον μικρό στο ποδόσφαιρο, το «μικρόβιο» της μπάλας μπαίνει μία για πάντα και το ταξίδι ξεκινά: «Πότε άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο ε; Πήγε ο αδερφός μου στον Μέγα Αλέξανδρο, μου είπε ότι του άρεσε και ήθελα να δοκιμάσω και γω. Η οικογένειά μου δεν έχει σχέση με το αντικείμενο. Είναι... άσχετοι (σ.σ. γελάει). Από την πρώτη ημέρα που πήγα, 4.5-5 ετών, ενθουσιάστηκα».

Και αφού ζητήσουμε προκαταβολικά συγγνώμη από τον κ.Δημήτρη και την κ.Έφη, επόμενη στάση για τον Στέφανο Τζίμα; Ο ΠΑΟΚ. «Το 2013 με πήραν τηλέφωνο για να πάω δοκιμαστικά στον ΠΑΟΚ. Είχαμε παίξει ένα παιχνίδι εναντίον τους, με είδαν και μάλλον τους άρεσα. Πήγα για δοκιμαστικό και σκεφτόμουν πως θα αφήσω την παλιά μου ομάδα, τους φίλους μου αλλά να σου πω κάτι, ήταν ο ΠΑΟΚ...».

Και ο ΠΑΟΚ για εκείνον τι σημαίνει; «Είμαι 18 και από 7 ετών είμαι στον ΠΑΟΚ. Εδώ είναι το σπίτι μου, η ομάδα που μου έδωσε τα πάντα. Τους είμαι ευγνώμων». Και ναι, «στις ακαδημίες, έζησα τα καλύτερα μου χρόνια. Άπειρα τουρνουά στο εξωτερικό. Ολλανδία, Γερμανία... Ήμασταν οικογένεια».

Και από τίτλους; «Πήρα μόνο στην Κ17, εκείνη η φουρνιά δεν έχανε από κανέναν. Από τις καλύτερες που είχαμε. Αλλά νομίζω ότι στο τέλος τίποτα από αυτά δεν μετράει τόσο. Οι ακαδημίες με εξέλιξαν σαν παίκτη, μου παρείχαν ό,τι ήθελα. Και στο ντεμπούτο μου με την ανδρική ομάδα στην Τούμπα, ήταν όλοι εκεί». Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει και σχετικό βίντεο από τον 4ο όροφο της Τούμπας με τα παιδιά των ακαδημιών στην επίσημη πρώτη του Τζίμα. Στην πιο μεγάλη στιγμή για εκείνον, η χαρά του, χαρά τους.

Τζίμα, ανεβαίνεις!

Flashback στην πιο σημαντική, μέχρι την επόμενη, ημέρα.

«Είχα παίξει ένα ματς την Τρίτη με την Β΄ομάδα και με πήρε τηλέφωνο ο κ.Καρυπίδης και μου λέει την Πέμπτη έρχεσαι σε εμάς. Ανεβαίνεις. Είχα αγχωθεί στην αρχή στο θέμα των αποδυτηρίων, στο πώς θα μιλήσω στους μεγάλους, πως θα μου συμπεριφερθούν.

Είχα πάει πολύ νωρίς και τους περίμενα για να έρθουν εκείνοι να με χαιρετήσουν (σ.σ. γελάει). Τους γνώρισα όλους έναν έναν. Στην αρχή τους μιλούσα στον πληθυντικό και μου έλεγαν ενικό εδώ».

Στα παράδοξα για τον Στέφανο Τζίμα πως εκείνη την σεζόν, μοιράστηκε σε Κ19, ΠΑΟΚ Β και ανδρική ομάδα: «Είχα ξεκινήσει με την Κ19 στα πρώτα πέντε παιχνίδια, μετά με ζήτησε ο κ.Γκαρσία. Εγώ ποτέ δεν είχα θέμα που να παίξω. Όπου μου έλεγαν έπαιζα».

Πέρσι, το καλοκαίρι το πράγμα έγινε πιο ξεκάθαρο. Ο μικρός ανήκε στους... μεγάλους. «Ανέβηκα άρον άρον στην Ολλανδία. Δευτέρα 9 το βράδυ έπαιξα το τελευταίο ματς με την Εθνική και Τρίτη στις 5 το πρωί πετούσα για Ολλανδία».

Και πώς κύλησε αυτή η σεζόν για τον ίδιο; «Ήταν πολύ απαιτητική. Δεν πίστευαν πολλοί σε εμάς. Εμείς όμως το πιστεύαμε. Κατακτήσαμε το πιο δίκαιο πρωτάθλημα. Μετά τη Λαμία, είχαμε κάνει μία συζήτηση όλοι μαζί στα αποδυτήρια και είχαμε αποφασίσει να μην τα παρατήσουμε, να συνεχίσουμε μέχρι τέλους. Το πιστεύαμε. Ίσως μας έκανε και καλό αυτή η ισοπαλία. Μας ξύπνησε. 

Και ο προπονητής μας ξύπνησε. Μας είπε ότι υπάρχουν δύο δρόμοι: ή τα παρατάμε ή συνεχίζουμε μέχρι τέλους. Είπε ότι αυτή η ομάδα έχει προσωπικότητες που δεν εγκαταλείπουν, που παλεύουν...».

Σε ποιο ματς αλλάζουν όλα όμως; «Στην ανατροπή με την ΑΕΚ. Μετά το γκολ του Σάστρε ήμουν σίγουρος ότι είχε γυρίσει το κουμπί και δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε άλλο παιχνίδι. Το χαρήκαμε πολύ».

Και μετά το ματς πρωταθλήματος στο Χαριλάου: «Ξέραμε ότι θα είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι της χρονιάς. Εγώ είχα τεράστια εμπιστοσύνη στην ομάδα, ήξερα ότι θα φύγουμε νικητές από το Βικελίδης. Ό,τι και να γινόταν δεν το χάναμε αυτό το ματς».

Και πάμε στα δύσκολα, θέλαμε λίγο παραπάνω... Τζίμα φέτος

«Το άκουσα πολλές φορές αυτό, αλλά δεν με επηρέαζε. Είχα εμπιστοσύνη στον προπονητή μου, εκείνος ξέρει καλύτερα απ΄όλους. Και σέβομαι την κάθε του απόφαση. Εγώ είμαι εκεί για να βοηθήσω όποτε με χρειαστεί».

Άλλωστε θεωρεί πως όλοι οι προπονητές του έδωσαν από κάτι, τον άλλαξαν σε κάτι. «Από την Κ14 μέχρι την Κ17 συνεργάστηκα με τον κ.Τσιαπακίδη, με βοήθησε να εξελιχθώ και σε θέματα συμπεριφοράς γιατί νευρίαζα (σ.σ. γελάει). Ήμουν πολύ νευρικός, μιλούσα και στον διαιτητή την ώρα του αγώνα. Τώρα είμαι ήρεμος, ούτε θα μιλήσω ούτε θα προκαλέσω. Μετά ήρθε ο κ.Γκαρσία που μου έδειξε τεράστια εμπιστοσύνη και ειδικά με το πρόγραμμα του σχολείου. Τον ευχαριστώ, επίσης. Και στην πρώτη ομάδα ο κ.Λουτσέσκου. Ο άνθρωπος είναι απίστευτος προπονητής. Με έχει βοηθήσει πολύ. Μικρά πράγματα που κάνουν την διαφορά. Κυρίως στην τακτική, δεν ήμουν καλός».

Όπως κάθε πιτσιρικάς του ΠΑΟΚ, έτσι και εκείνος έχει μία φανταστική σχέση λατρείας με τον Τάισον. Ο δικός του MVP. «Όλα τα παιδιά έκαναν μία απίστευτη σεζόν. Ο Κούλιε, ο Ντέλιας, ο Μεϊτέ αλλά ως πολυτιμότερο θα πω τον Τάισον. Δεν ξέρω αν είναι 36 αλλά μακάρι να μας είχε και να τον είχαμε γνωρίσει νωρίτερα. Μακάρι...».

Η Premier League του αρέσει πολύ, υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του αλλά στο σήμερα... «να έχεις τον Ντέλια να παίζει πίσω σου ε; Θα ήθελα πολύ να έχω τον Ντέλια πίσω και εγώ να παίζω μπροστά. Μαγικό. Μια ενδεκάδα με Κούλιε, Ντέλια, εμένα...».

Το άχαστο δωμάτιο

«Θα σας πω μία ιστορία για το δωμάτιο με τον Ντέλια. Εγώ δεν είχα σταθερό δωμάτιο, δεν είχα δυάδα στις αποστολές. Ο Κούλιε ήταν πάντα με τον Ντέλια. Όταν λοιπόν στην αρχή της χρονιάς έλειψε από ένα παιχνίδι ο Κούλιε, πήγα με τον Ντέλια. Δεν μιλούσαμε πάρα πολύ. Πρώτο ματς μαζί, νίκη. Συνεχίζεται το Ντέλιας - Κούλιε και εγώ με άλλους. Λείπει από ένα άλλο παιχνίδι ο Κούλιε, πάω ξανά δωμάτιο με τον Ντέλια. Πάλι νίκη.

Τρίτη νίκη, τέταρτη νίκη μαζί. Με τον Ντέλια λέγαμε πως είμαστε το άχαστο δωμάτιο. Και είχαμε 4/4. Σε παιχνίδια -μάλιστα- που σκόραρε ο Ντέλιας, σκόραρα εγώ. Ακολούθησαν κάποια που ήμουν εκτός αποστολής μέχρι την ισοπαλία με την Λαμία. Στα 4 τελευταία ματς μπαίνω ξανά με τον Ντέλια μετά από καιρό. Στο ματς με την ΑΕΚ βάζει και δύο γκολ, κάνουμε το 5/5. Και πιάνω τον κ.Χρήστο (σ.σ. Καρυπίδη) την άλλη μέρα στην προπόνηση και του λέω, με τον Ντέλια δεν θα χάσω ποτέ. Βάλτε μας μαζί μέχρι το τέλος. Και πήγε έτσι μέχρι το φινάλε. Έβλεπα τους άλλους στο τραπέζι, αγχωμένους, μου έλεγαν πάμε να κερδίσουμε, το΄χουμε. Τους έλεγα, με τον Ντέλια δωμάτιο είμαστε, μην αγχώνεστε».

Η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες. Στο προσωπικό άλμπουμ του Τζίμα, υπάρχουν κι άλλες. Όπως αυτή με τον Νέλσον Ολιβέιρα, «με πίστεψε πολύ από την πρώτη ημέρα. Μου είχε τεράστια αδυναμία. Πριν από τα ματς, ο Νέλσον δεν σούταρε ποτέ. Τελείωνε η προπόνηση και έφευγε στα αποδυτήρια. Θυμάμαι πριν από ένα παιχνίδι, μου είπε 'πρέπει να βελτιώσεις την πρώτη σου επαφή, δεν είναι πολύ καλή. Και για έναν επιθετικό είναι το Νο1. Μετά την προπόνηση, θα κάτσουμε να κάνουμε έναν διαγωνισμό'. Και βαρέσαμε καμιά 20αριά σουτ μέχρι να το κάνω σωστά. Με είχε βοηθήσει πολύ».

Καμία ιστορία όμως δεν συγκρίνεται με τη δική του, την προσωπική.Τότε που το 2019, 13 μόλις ετών ως ball boy, έβλεπε τον ΠΑΟΚ να το σηκώνει στην Τούμπα. «Μία μέρα θα το σηκώσω και γω». Το βράδυ της φιέστας δεν κοιμήθηκε καθόλου, όπως και όλα εκείνα που σκόραρε σε μία γεμάτη Τούμπα: «Είναι συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Να πιστεύετε στα όνειρά σας!», γιατί καμιά φορά η ζωή ξέρει να γράφει τα καλύτερα σενάρια.