Περί συμπολιτών...

Ξέρω ότι κάθε αναφορά στον «Παπαναστασιακό» προκαλεί αρνητικά σχόλια του τύπου «μικραίνετε τον Π.Α.Ο.Κ όταν ασχολείστε με αυτούς» «τους δίνετε αξία» κλπ. Δεν συντάσσομαι, απόλυτα, με αυτήν την άποψη, γιατί δεν μπορεί κανείς να μη παραδεχτεί ότι ο γαύρος είναι, βέβαια, για μας ο μισητός εκφραστής του κατεστημένου αλλά οι συμπολίτες είναι ο άμεσος περίγυρός μας.

Στο σχολείο, στη δουλειά, στο καφενείο, στο μπαράκι, με κίτρινους, κυρίως, ανακατευόμαστε και συζητάμε, αφού οι γαύροι στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορούν με παραπλανητικά προσωπεία και είναι σαν τη «καρέτα - καρέτα» δηλ. είδος σπάνιο και κατατρεγμένο, και αυτοί οι λίγοι που υπάρχουν έχουν έρθει, κυρίως, από άλλα μέρη της Ελλάδος (Κρήτη, Θεσσαλία, Πελοπόννησος κλπ) είτε οι ίδιοι είτε οι Πατεράδες τους και έχουν πολύ χαμηλή Θεσσαλονικιώτικη συνείδηση.

Μεγάλωσα στην οδό Ατρειδών πολύ κοντά στη σκουληκοφωλιά. Το δημοτικό ήταν πίσω από την θύρα 1 και λεγόταν τότε 79ο (σήμερα;) το δε γυμνάσιο και λύκειο στη περιοχή «Νέα Ελβετία» και στην οδό Πλαστήρα, αντίστοιχα.

Στα χρόνια του δημοτικού, αρχές του 70΄, θυμάμαι ότι πηγαίναμε στα άρης - Π.Α.Ο.Κ. κανονικά με ασπρόμαυρο κασκόλ, μικροί - μεγάλοι. Δεν μας πειράζανε. Το πολύ - πολύ, να ακούγαμε κανα «ψιλομπινελίκι» αλλά κανείς δεν διανοείτο να μας πλησιάσει απειλητικά. Τα ίδια όμως και στην Τούμπα. Τα κίτρινα κασκόλ κυκλοφορούσαν άνετα.

Όταν μικροί παίζαμε μπάλα στο γήπεδο - αλάνα της Α.Ε. Χαριλάου πίσω από τη σκεπαστή τους, που σήμερα έγινε ένα μπουκωμένο πάρκο-αηδία, χωριζόμασταν πάντα σε άρης - Π.Α.Ο.Κ. Τώρα που το σκέφτομαι στην γειτονιά μας οι ΠΑΟΚτσήδες ήμασταν ίσως και πιο πολλοί.

Από το 80΄, και μετά, τα πράγματα αγρίεψαν. Ο εισαγόμενος από την Αγγλία χουλιγκανισμός που στην «ούγια» του εμφάνιζε τα γνωστά «πανκιά» με την πολύχρωμη ινδιάνικη κόμμωση, τις βαριές αλυσίδες και τα καρφωτά δερμάτινα μπουφάν, έδωσε λάθος κατευθύνσεις στο ελληνικό φίλαθλο κίνημα που από Κυριακάτικη απόδραση και απλή «πλακίτσα» μετατράπηκε σε εκδήλωση μίσους και αιμοδιψούς κόντρας...

Ο πρώτος χουλιγκανισμός (79΄-80' ) με βρήκε στο λύκειο και όταν ήταν να παίξουμε εκείνη την εποχή στην έδρα τους όλο και εμφανίζονταν κάποιοι περίεργοι Χαριλιώτες που παρόλο που μας γνώριζαν από μικρά παιδιά, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, συχνάζαμε στις ίδιες καφετέριες, παίζαμε μαζί μπάλα κλπ, μας προειδοποιούσαν, από μέρες πριν, να μην εμφανιστούμε στο γήπεδο γιατί αλλιώς «τι βάψαμε!». Εμείς, όμως, όπως ήταν απολύτως φυσικό, δεν πειθαρχούσαμε και παρεισφρέαμε στην μεγάλη ασπρόμαυρη πορεία που καμαρωτά ερχόταν από Τούμπα μεριά και γράφαμε την κίτρινες απειλές στα «αποτέτοια» μας...

Αρχές του 80΄ άρχισε ο ανταγωνισμός στο μπάσκετ όπου στα πρώτα χρόνια τα πράγματα ήταν ισορροπημένα, μέχρι που πήραν τον Γιαννάκη ως παρτενέρ του Γκάλη... Παρόλα αυτά, οι «πορτοκαλί» κόντρες συνέβαλαν στην ακόμα πιο άμεση και θερμή επαφή με τους λατρευτούς συμπολίτες, οι οποίοι βρήκαν ακόμη έναν τρόπο να μπουν στη ζωή μας.

Εχω την εντύπωση, είμαι βέβαιος δηλαδή, ότι στη μεγάλη μας πλειοψηφία εμείς οι ΠΑΟΚτσήδες ασχολούμαστε και φανατιζόμαστε με τον γείτονα μόνο στην περίοδο των μεταξύ μας αγώνων. Η δική μας βασική κόντρα είναι με το Αττικό κατεστημένο. Με αυτούς είναι απλά μία παθιάρικη περιστασιακή εκτόνωση, τοπικού βεληνεκούς, κάτι σαν τις συζυγικές απιστίες με την γειτόνισσα απέναντι ...

Αντίθετα, εκείνοι μας αισθάνονται σαν ένα μόνιμο βαρύ σακίδιο στην πλάτη τους που δεν τους αφήνει να ορθοποδήσουν και να ανασάνουν ελεύθερα. Φαίνεται «διά γυμνού οφθαλμού» ότι τους λείπει οξυγόνο και έτσι εξηγούνται οι ...ημικρανίες τους όταν μας βλέπουν. Ο ορίζοντάς τους είναι περιορισμένος στην Πόλη μας και η βασική τους προτεραιότητα εστιάζεται στο πως θα απαλλαγούν από το βαρύ ασπρόμαυρο βαρίδιο της πλάτης τους για να γίνουν, επιτέλους, τα «αφεντικά της Πόλης». Μας μισούνε πολύ και κάθε μέρα και όχι μόνο στους μεταξύ μας αγώνες...

Όταν παίζουμε με το Π.Ο.Κ., ακόμα και τελικός κυπέλλου να είναι, αυτοί συντάσσονται φανατικά με τους «κάτω». Αντίθετα, όταν παίζουν εκείνοι με τους «κάτω» στη μεγάλη μας πλειοψηφία, με τις λογικές βέβαια εξαιρέσεις, παραμένουμε, κυρίως, αδιάφοροι. Δεν ασχολούμαστε. Υπάρχουν, όμως, και αρκετοί από εμάς που το βλέπουν και αντιΠΟΚικά το θέμα και «ο νοών νοείτο!» -ας μη κρυβόμαστε, έχει σχέση με τον αντιΑττικό μας ορίζοντα που είναι μεγαλύτερος από τον τοπικό ανταγωνισμό.

Συμπερασματικά, η άποψή μου είναι ότι δεν είναι κακό να ασχολούμαστε ενίοτε - την εποχή των αγώνων μας - και με τους γείτονές μας και όταν το κάνουμε αυτό ούτε αυτοί μεγαλώνουν ούτε και εμείς μικραίνουμε. Αποτελούν, θέλουμε δεν θέλουμε, μία περιμετρική μας πραγματικότητα καθημερινής επαφής και καζούρας και, στο κάτω - κάτω, θυμηθείτε πόσες χαρές μας έχουν προσφέρει στα τελευταία χρόνια, και με τις εμφύλιες διαμάχες τους, και με το πρωτάθλημά τους το 98΄ αλλά και με την φοβερή γκολάρα στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, μέσα στο Χαϊδάρι, που τους έχρισε στο τσαφ τριταθλητές της Βου Εθνικής... για να επιστρέψουν αγνότεροι στο γνωστό ρόλο της ατίθασης γειτονοπούλας- ερωμένης...

Καλώς να μας έρθουν, λοιπόν, τα παιδιά. Η περίοδος μέχρι την επόμενη αγωνιστική είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε κείνους. Άλλωστε, πάει καιρός από την τελευταία μας ποδοσφαιρική συνεύρεση και οι σεξολόγοι δεν την εγκρίνουν την παραταταμένη αποχή...