«Γίνετε όσο πιο Π.Α.Ο.Κ. μπορείτε»

Είναι τετριμμένο και κουραστικό να επαναλαμβανόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Φυσικά, και στηρίζουμε την διοίκηση, φυσικά, και πιστεύουμε σε αυτήν. Φυσικά, και θα είμαστε παρόντες στους αγώνες, μέσα έξω όπου επιτρέπεται η παρουσία μας, και, φυσικά, θα συνεχίσουμε να καταθέτουμε την καρδιά και τη φωνή μας στον ΠΑΟΚτσήδικο κουμπαρά.

Όλα τα είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Η ομάδα ξαναγεννήθηκε, ξαναδιεκδίκησε υψηλές θέσεις και στόχους. Ζέστανε, και πάλι, την παγωμένη καρδιά μας και άναψε φωτιές στην κερκίδα. Ξαναδηλώσαμε ΠΑΡΟΝΤΕΣ στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο της Χώρας.

Όμως, ένα πράγμα είναι που το αναμένουμε ακόμα για να μπορούμε να μιλάμε για την ολική επαναφορά στα ασπρόμαυρα ύψη του παρελθόντος. Λείπει από την ομάδα μας εκείνο το στοιχείο που δημιούργησε την ασπρόμαυρη υπερηφάνεια. Λείπει ο ΠΑΟΚτσήδικος τσαμπουκάς, η ΠΑΟΚτσήδικη «λύσσα» που έλειωνε τον κάθε αντίπαλο ειδικά μέσα στο Ναό. Λείπει από τους παίκτες το «Π.Α.Ο.Κ. είμαι και σας λιώνω όλους, δεν παίρνεις ανάσα, δεν περνάς από δω μέσα!».

Καλή ομάδα και σφικτή αυτή που έφτιαξε ο Σάντος ο οποίος είναι μέγας προπονητής. Είναι όμως και υπερβολικά ορθολογιστής και αυτό μάλλον το μεταφέρει και στους παίκτες του. Τους συντονίζει με επιτυχία στα πλάνα του αλλά πιθανότατα τους αδειάζει ψυχολογικά. Πιστεύει στην δύναμη της άμυνας και καλά κάνει αλλά ο ελιγμός  στην τακτική, ανάλογα με τον αντίπαλο, είναι κάτι που επιβάλλεται. Ταυτόχρονα, είναι και υπέρμετρα συντηρητικός ακόμα και σε κείνα τα παιχνίδια που ολοφάνερα «μπαίνεις μέσα, ξεσκίζεις τον κατώτερο αντίπαλο και τελειώνεις».

Όχι, δεν έπρεπε να αποκλειστούμε από αυτούς τους ανύπαρκτους. Αποκλειστήκαμε όμως, γιατί δεν έχει η ομάδα τον ΠΑΟΚτσήδικο οίστρο του παρελθόντος. Γιατί εμείς οι φίλαθλοι έχουμε μέσα μας ακόμα την υπερηφάνεια του Π.Α.Ο.Κ. ΕΙΣΑΙ αλλά οι παίκτες όχι.

Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να κοιτάξει η διοίκηση που ξέρει πολλά κιλά μπάλα αλλά γνωρίζει πολύ καλά και από αθλητική ψυχολογία και νοοτροπία νικητή.

Λίγο ρίσκο παραπάνω δεν βλάπτει και ας χάσουμε. «Αέρα θέλει η πουτανιά» λένε στο χωριό μου. Λίγη καλύτερη μπάλα να δούμε. Πιο επιθετική και παίκτες πιο λυσσασμένους για την νίκη. Να ξαναγίνουμε το αγωνιστικό αυτό σύνολο που κατασπάραζε τον αντίπαλο μέσα στην Τούμπα και τα έδινε όλα εκτός έδρας.

Η διοίκηση Ζαγοράκη έχει την απόλυτη συμπαράσταση των οπαδών όσο καμία άλλη στο παρελθόν. Επιβάλλεται, λοιπόν, να ρισκάρει. Επιβάλλεται να ελιχθεί όπως εκείνη νομίζει χωρίς να  μετράει το κόστος. Να φέρει στην ομάδα τους παίκτες που θέλουν να έρθουν να παίξουν για αυτήν και χρειάζονται για να ξαναποκτηθεί ο ΠΑΟΚτσήδικος τσαμπουκάς. Να μην μετράει τις φίλαθλες αντιδράσεις. Λιγότερους λεγεωνάριους και περισσότερους Ελληνες στο ρόστερ μας. Αυτή είναι μία καλή αρχή.

Δεν είναι δυνατόν η κατάμεστη και φλέγουσα Τούμπα αντί να φτερουγίζει τα πόδια των παικτών μας να τους τα δένει από το άγχος και την πίεση. Πού ακούστηκε αυτό. Όχι, αυτό το φαινόμενο που βλέπουμε ίσως  είναι μαθηματικά, ίσως είναι γεωμετρία, είναι ίσως ανώτερη ποδοσφαιρική λογική δεν είναι όμως Π.Α.Ο.Κ. και ούτε έχει σχέση με όλα αυτά που μάθαμε μεγαλώνοντας στα τσιμέντα της Τούμπας.

Ψαχτείτε περισσότερο και γίνετε όσο πιο Π.Α.Ο.Κ. μπορείτε. Εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σας γιατί σας πιστεύουμε και σας αγαπάμε και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, μα ποτέ...