Στηρίζουμε ή πριονίζουμε. Τέλος!

Οι φανεροί εχθροί του Π.Α.Ο.Κ. κατοικοεδρεύουν στην Αττική. Γνωστό. Το βλέπουμε συνέχεια, το εντοπίζουμε το καταγγέλλουμε, άσχετα εάν μερικοί συνεχίζουν να μας θεωρούν υπερβολικούς και κολλημένους που τάχα «βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος». Ο Κάκος και ο Κύρκος αποδείχτηκαν αναμφισβήτητα πολύ καλά εργαλεία στο πλαίσιο του Αττικού προγράμματος με την επωνυμία «Ζαγοράκεια αναχαίτιση» εκπονημένο ερήμην μας, εδώ και καιρό, στα σκοτεινά μονοπάτια του Αθηναϊκού διευθυντηρίου.

Το αντιΠΑΟΚτσήδικο θηρίο σίγουρα έχει πολλά πρόσωπα και διαστάσεις αλλά την μεγαλύτερη εκδούλευση στα άνομα σχέδιά του την προσφέρουν δυνάμεις ορκισμένες στο δικό μας στρατόπεδο.

Ποτέ δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τι σοβαρό μπορεί να κρύβει η φράση «κλισέ» κάποιων από εμάς: «στηρίζω Ζαγοράκη, Θόδωρε προχώρα ό,τι κάνεις και επιλέξεις είμαστε μαζί σου, αγόρασα διαρκείας, μετοχές, πήρα και φανέλα από την μπουτίκ», όταν συνοδεύεται, ταυτόχρονα, και από αφορισμούς του τύπου «διώξε, όμως, τον άμπαλο τον προπονητή μας, πάρε εκείνον που είναι πιο ΠΑΟΚτσής και ξέρει καλύτερα από ντέρμπι, τι μού τον έφερες αυτόν τον αμαρτωλό για τεχνικό διευθυντή - χάθηκαν τόσοι βετεράνοι ποδοσφαιριστές μας αλλά και παραδοσιακά ΠΑΟΚια του ένδοξου διοικητικού μας παρελθόντος για αυτήν την δουλειά;-  για ποιο λόγο στηρίζεις τον ξεπερασμένο  και νεκροθάφτη των ονείρων μας, Κατσαρή, στήριξε τον άλλο τον τάδε, τον Μπακαγιόκο γιατί τον έδιωξες, τον Σέρτζιο γιατί τον κράτησες, μην τολμήσεις και φέρεις πίσω τον κοντό να παίξει μπάλα, ακριβό το έβαλες το διαρκείας φέτος,  ….κλπ - κλπ».

Λέμε ότι ορκισμένα στηρίζουμε κάποιον αλλά ταυτόχρονα αμφισβητούμε μανιωδώς σχεδόν όλες τις επιλογές του! Επιμένουμε, όμως, να θέλουμε να είναι πάντα μπροστά…«Προχώρα» του λέμε και την ίδια ώρα του δένουμε στα πόδια του αλυσίδες, «εμπρός και μη μασάς» του εγγυόμαστε αλλά αμέσως τον αδειάζουμε ηθικά και ψυχολογικά εμείς οι ίδιοι που δηλώνουμε ότι τον λατρεύουμε ως τον Αρχάγγελο του αθλητικού μας δόγματος.

Υποτίθεται ότι μετά από μακρά χρονική πορεία καθημερινής ανυποληψίας του δώσαμε όλοι «εν λευκώ» την ασπρόμαυρη κατσαρόλα, μαζί με την κουτάλα, για να μαγειρέψει ΠΑΟΚτσήδικα μεγαλεία αλλά όταν πάει να ρίξει μέσα τα υλικά που εκείνος θεωρεί αναγκαία του λέμε, όχι κρέας είμαι χορτοφάγος, μη βάζεις κρεμμύδι μού βρωμάει βάλε σκόρδο είναι πιο καλό, ρίξε μέσα άνηθο, ο μαϊντανός είναι άνοστος.

Πώς να λειτουργήσει αυτό το άτομο όταν διαπιστώνει ότι η περίφημη «τυφλή στήριξη» του κόσμου και η «άνευ όρων» εντολή που πήρε είναι στην πραγματικότητα ένα δυσανάγνωστο έγγραφο γεμάτο κόκκινες γραμμές και πολλά αγκαθωτά «μη»;

Η μία του διοικητική επιλογή ήδη έφυγε. Άσχετα από τη γνώμη του καθένα η ουσία είναι ότι ο Πρόεδρος δέχτηκε μεγάλο αντιαρχηγικό χαστούκι σε μία κατά την γνώμη του στρατηγική επιλογή και, μάλιστα, από εκείνους που δηλώνουν τυφλοί υποστηρικτές του. Αυτό είναι που μένει και όχι η επιλογή αυτή καθ΄ εαυτή. Ήδη  η περιρρέουσα ατμόσφαιρα βοά ότι εάν το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι αρνητικό και, μάλιστα συνοδευτεί με μέτρια εμφάνιση, τότε η πίεση μιας μερίδας του κόσμου θα φέρει ακόμα μία φυγή της άλλης βασικής επιλογής, του, κατά τα άλλα, απόλυτου αρχηγού μας.

Αδέλφια εγώ ξέρω ότι όταν μιλάμε για οράματα και μεγάλους στόχους βάζουμε επικεφαλής τον καλύτερο και τον ακολουθούμε όλοι τυφλά μέχρι που να βαρεθούμε να τον βλέπουμε εκεί ψηλά. Δεν υπάρχει «ναι μεν αλλά», στηρίζουμε ό,τι εκείνος θεωρεί θετικό ακόμα και εάν εμείς το αντιλαμβανόμαστε ως αρνητικό. Ετσι κτίζονται οι αυτοκρατορίες και όχι με το «μακρύ και το κοντό» του καθένα υπηκόου ακόμα και όταν στιγμιαία φαντάζουν λογικά αυτά που λέει. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις σημασία έχει ο συνεχόμενος συμπαγής αγώνας που νομοτελειακά ξέρει και να αυτοδιορθώνεται ακόμα και στις λανθασμένες πορείες του και δεν χωράνε  ευκαιριακές λύσεις που  λειτουργούν μεν σαν ασπιρίνη αλλά που κρύβουν εκτροχιαστικές ράγες ευθεία προς την αποτυχία.

Όταν του πριονίζεις τις επιλογές του τον αδειάζεις ηθικά και ψυχολογικά. Του αφαιρείς κάθε ηγετική ορμή και φαντασία και τον προσγειώνεις στην πραγματικότητα της ρηχής σου κρεβατομουρμούρας. Τον κόβεις και τον ράβεις στα μέτρα του περιορισμένου σου οπτικού πεδίου. Τον κατεβάζεις από το καλπάζον προς τον στόχο άτι και τον φορτώνεις στο δυσκίνητο μουλάρι σου που έμαθες να βλέπεις και να εμπιστεύεσαι.

Και φαλακρός να είσαι τραβάς τα μαλλιά σου όταν διαπιστώνεις ότι υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν στα «πιστεύω» του ηγέτη τους κολλημένοι στα επιχειρήματα της προχειρότητας και των ενέσεων νομίζοντας ότι έτσι μάλιστα … προσφέρουν και σωτήρια υπηρεσία! Είναι δυνατόν να είσαι νταλικιέρης ή γιατρός ή έμπορος, να έχεις παίξει μπάλα ερασιτεχνικά στο χωριό σου ή στη γειτονιά σου, και πραγματικά να πιστεύεις ότι μπορείς και βλέπεις ποδοσφαιρικές αλήθειες που δεν μπορεί ο Ζαγοράκης;

Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι όταν εκείνος κάθεται στο γραφείο του και σκέφτεται τα θέματα της ομάδας δεν βλέπει αυτό που βλέπουν οι «ναι μεν αλλά» υποστηρικτές του ή ότι τον έχουν τάχα τυφλώσει οι ασύστολες «κολακίες» όλων εμάς των «κολάκων» που «ηγέτη» τον ανεβάζουμε «αρχηγάρα» τον κατεβάζουμε και σε όλες τις επιλογές του τον στηρίζουμε επειδή το χαλασμένο μας μυαλό ορίζει μια τέτοια «υποτακτική» συμπεριφορά; Λέτε ρε παιδιά να είναι τόσο βλάκας ώστε να μην βλέπει τα «αυτονόητα» που μπορούν να δουν κάποιοι ειδικότεροι της ΠΑΟΚτσήδικης κερκίδας και εκείνος όχι;

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε αυτός ο αρχηγός είναι τουλάχιστον επικίνδυνος για την ομάδα, αληθινή μαριονέτα και θα πρέπει τάχιστα «να φύγει, να πάει αλλού», αφού ακόμα και οι απλοί υπήκοοί του τυγχάνουν διορατικότεροι και ειδικότεροι από εκείνον. Τέτοιον αρχηγό τι να τον κάνεις. Είναι άχρηστος.

Να σοβαρευτούμε. Σους μεγάλους στόχους δεν υπάρχει «ναι μεν αλλά» ή στηρίζεις ή πριονίζεις. Τέλος! Και εάν υποχρεωθεί ο ζαγορ να διώξει τον Σάντος ίσως ενεργήσει πρόσκαιρα η ασπιρίνη αλλά θα φλερτάρουμε, μελλοντικά,  με ένα μεγάλο εκτροχιαστικό πισωγύρισμα σε μαύρες εποχές.

Καθημερινά τον πριονίζουμε τον Θόδωρο. Καθημερινά τον φτάνουμε στα όριά του. Άνθρωπος είναι, άσχετα εάν εμείς τον βλέπουμε τεράστιο. Κάποια στιγμή θα τον αδειάσουμε, εντελώς, και τότε καληνύχτα. Και η ειρωνεία είναι ότι «οι ναι μεν αλλά» Ζαγοράκειοι υποστηρικτές θα φύγουν αμέσως από την πρώτη γραμμή γιατί δεν τα αντέχουν εκείνοι τα μέτρια και τα δύσκολα, εδώ επαναστατούν ακόμα και στον Π.Α.Ο.Κ. του Θόδωρου στους μελλοντικούς «γούμενους» θα ευθυγραμμιστούν;