H ευεργετική έλξη της "Ζαγοράκειας εικόνας"

Ωριμάζουμε ως οπαδοί και αυτό γίνεται ολοφάνερο, και από δω μέσα με τις τοποθετήσεις των μελών στα κρίσιμα θέματα, αλλά και έξω στην καθημερινότητά μας όπου οι αλόγιστα αλλαλάζοντες και κραυγάζοντες οπαδοί όλο και μειώνονται, όλο και αποδυναμώνονται. Όλοι συνειδητοποιούν ότι η πορεία προς τα εμπρός είναι  ένας αγκαθωτός μονόδρομος.

Ήταν πολλά τα χρόνια της ακυβέρνητης διαδρομής ανάμεσα στο πρόχειρο, το αβέβαιο, το επικίνδυνο και το «δος ημιν σήμερον». Ήταν πολλά τα ντροπιασμένα χρόνια της μισοάδειας και άδειας Τούμπας. Οι ΠΑΟΚτσήδες κουράστηκαν να ποντάρουν ακόμα και σε φιλότιμους, πλην όμως, «χιλιοπαιγμένους» παράγοντες της διοικητικής μας ιστορίας που όσο και εάν προσπάθησαν, όταν κλήθηκαν, απλά διαπιστώθηκε ότι είχαν στύψει πολλαπλά κάθε δυνατότητα να βγάλουν το καράβι από το τέλμα. Αηδίασαν, επίσης, και με άλλους που με τις τακτικές τους αμαύρωσαν το ακέραιο όνομα του σωματείου οδηγώντας ακόμα και μέτριους ποδοσφαιριστές να προτιμούν να μεταγραφούν π.χ.  …στον Πανιώνιο και όχι στον «μεγάλο» Π.Α.Ο.Κ.

Ήρθε ο Ζαγορ και ο αυτοματισμός των αντανακλαστικών μας μάς συνένωσε μονομιάς «εις σάρκαν μίαν». Λες και ανέπτυξε ο Θόδωρος στο ασπρόμαυρο πεδίο κάποιο δραστικό μαγνητικό υλικό που κατάφερε να κεντράρει την πυξίδα μας στον δικό του ορίζοντα.

Παράλληλα, περιπτωσιακά ο καθένας μας υπακούοντας σε μία πηγαία εσωτερική του ανάγκη αφισοκόλλησε στην πικραμένη του ψυχή το ιδεατό πόστερ του Θόδωρου «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα της ασπρόμαυρης καρδιάς του και, έκτοτε, προσμένουμε, ξεχωριστά ο καθείς, από εκείνον να μη προδώσει ποτέ την εικόνα αυτή που φτιάχτηκε με υλικά λατρείας και αφοσίωσης.

Και επειδή οι οπαδοί του δικέφαλου μετριούνται ανά τον κόσμο σε εκατομμύρια, άλλες τόσες είναι και οι ιδεατές «Ζαγοράκειες» μορφές που κατασκευάστηκαν στα απόκρυφα ψυχικά μας εργαστήρια. Άλλος να τον θέλει επιθετικό, αποφασιστικό και γρήγορο, άλλος πράο, ψύχραιμο και λελογισμένο, σημασία έχει ότι σε όποια παραλλαγή  και να τον φανταζόμαστε εκείνος συνεχίζει να συσπειρώνει τον λαό μας και να πικραίνει ανελέητα τους αντιπάλους.

Είναι μία αναπόφευκτη εσωτερική διαδικασία που πότε εικονογραφεί τα παραγοντικά λαμόγια του πρόσφατου παρελθόντος μας να …δροσίζονται στους 1000 βαθμούς κελσίου του κολασμένου πορτρέτου που τους βάλαμε και πότε «καθαγιάζει» σε παραδεισένιες συνθήκες ιδεατές μορφές που αντί για πόνο και απογοήτευση μας έδωσαν ελπίδα και αισιοδοξία.

Γίνεται το παιχνίδι, χάνουμε, απογοητευόμαστε, κράζουμε και φαγωνόμαστε, αφορίζουμε και την πίκρα εκτονώνουμε - προσφέροντας  χαρές σε άσπονδους εχθρούς - και μετά ασυναίσθητα η ευεργετική μαγνητική έλξη της προσωπικής Ζαγοράκειας  εικόνας μας μάς συντονίζει, τάχιστα, πίσω στο μεγάλο οριοθετημένο στόχο της ΠΑΟΚτσήδικης αναγέννησης μετατρέποντας ξανά την οργή σε ελπίδα και την μαύρη απογοήτευση σε ολόλευκη προοπτική.

Μήπως και τα χρώματα του συλλόγου αυτό δεν συμβολίζουν, τη διαδοχική εναλλαγή του άσπρου με το μαύρο, που και οι ιδρυτές μας εμπνεύστηκαν για τις χαμένες Πατρίδες και τη θέληση για νέες απαρχές;