Δύο μέτρα, πολλά σταθμά

Το γεγονός πως υπάρχουν άλλα μέτρα και σταθμά, ανάλογα με το με ποια συμφέροντα συνεργάζεσαι, έχει αποδειχθεί. Όπως έχει αποδειχθεί πως άλλη είναι η δυσκολία να πετύχεις πράγματα αν ζεις και κάνεις δουλειές πέριξ της πρωτεύουσας, και εντελώς άλλη, αν είσαι οπουδήποτε αλλού στην ελληνική επικράτεια.

Όταν ο Ιβάν Σαββίδης ήρθε στην Ελλάδα πριν 10+ χρόνια για τον ΠΑΟΚ, η αντιμετώπισή του από ΜΜΕ και κατ’ επέκταση από ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου ήταν από αδιάφορη, έως προσβλητική.

Με τα χρόνια να περνάνε, ο Σαββίδης όχι μόνο απέδειξε πως τελικά οι πράξεις του είναι πολύ περισσότερες από τα λόγια, αλλά έφερε και ένα σωρό κατακτήσεις και διακρίσεις.

Άλλαξε εντελώς το σκηνικό στον ελληνικό αθλητισμό. Απέδειξε πως όσα λέγαμε τόσα χρόνια για το μέγεθος και την προοπτική του Δικεφάλου, δεν ήταν αερολογίες.

Επιβεβαίωσε τη θέληση του ΠΑΟΚ για καθαρά πράγματα, λύσεις, πρόοδο γενικώς στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Γνωστοί παίκτες του παρελθόντος που συνεργάστηκαν μαζί τους, έφτασαν στο σημείο να λένε πως είναι ο μόνος από τους «μεγάλους» παράγοντες, τον οποίο εκτιμούν και σέβονται γιατί αναγνωρίζουν τις καλές προθέσεις και την τιμιότητα.

Όμως, το λάθος του ήταν πως βγήκε ανοιχτά σε πόλεμο με τη σαπίλα του τόπου. Είπε εξ αρχής ότι πάει σε μάχη και όποιος θέλει ακολουθεί. Δεν πήρε τον… εύκολο δρόμο.

Και είδαμε βουλευτές, πολιτικάντηδες, καθώς και διάφορους παλιάτσους να τον βαφτίζουν απατεώνα, κακοποιό, «ολιγάρχη» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στο μυαλό τους).

Το αστείο της υπόθεσης όμως είναι πως όταν βλέπουμε πολύ χειρότερες πράξεις από άλλους επιχειρηματίες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, η νομενκλατούρα των Αθηνών όχι απλά δεν «βλέπει» τίποτα μεμπτό. Αλλά πανηγυρίζει, γράφει διθυράμβους στα γνωστά «ανεξάρτητα» ΜΜΕ. 

Δεν ξέρει, δεν είδε, δεν άκουσε τίποτα ούτε για σοβαρά εγκλήματα, ούτε για μεγάλες απάτες, ούτε για χαρισμένα δάνεια, ούτε για διαπλοκή με κυβερνήσεις και εξουσία. Θυμάστε άραγε τι υστερία είχαν πάθει ορισμένοι στη Βουλή, όταν ο Σαββίδης ζήτησε να διαγραφεί ένα μέρος από τα (δημιουργημένα από κόμματα και βολεμένους) χρέη της ΣΕΚΑΠ, ώστε να αναλάβει αυτός να τη σώσει;

Όταν ο Σαββίδης έκανε στην πράξη επανάσταση στο ποδόσφαιρο, όλοι βρήκαν κάτι μεμπτό σε λεπτομέρειες. Γιατί δεν την έκανε τέλεια. Γιατί είναι πλούσιος. Γιατί ξέχασε το φαγητό στον φούρνο, ό,τι έβρισκαν έλεγαν αρκεί να τον σπίλωναν.

Όταν άλλοι, με επιβεβαιωμένες και καταγεγραμμένες καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος τους για σοβαρές απάτες, αυτοανακηρύσσονται επαναστάτες μεγαλοεπενδυτές, εφευρίσκοντας δικαιολογίες για να επιτεθούν στον ΠΑΟΚ και εκτοξεύοντας λάσπη στον ανεμιστήρα, τότε όλα είναι «καλώς καμωμένα».

Και δωστου χειροκροτήματα από κάτω. Και να οι πηχιαίοι τίτλοι. Οκτάστηλα. Ευεργέτες και τιτάνες όλοι. Και σιωπή για τα δικαστήρια και για τις απειλές και για τις απάτες.

Ευτυχώς, ο ΠΑΟΚ έχει με τη στάση του εδώ και χρόνια ξεφύγει από αυτό το αστείο επίπεδο «ανταγωνισμού» στην Ελλάδα. Δεν τους βλέπει. Δεν τον νοιάζουν, δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν.

Εμάς, μας ενοχλεί κατά καιρούς που δεν πέφτει στο επίπεδό τους για να τους ξεβρακώσει, αλλά μακροπρόθεσμα ο ΠΑΟΚ χάραξε τη σωστή πορεία.

ΠΑΟΚ εμπρός, και πρόλογο μην τρως. 

Άσ’ τους να τρώγονται. Παροδικά μας εκνευρίζουν, μακροπρόθεσμα γελάμε. 

Αυτοεξευτελίζονται.

Υγ. Για τη χώρα της λεζάντας αλλά και για πιο επίκαιρα πράγματα, τα είπαμε και στο πρώτο Podcast της νέας σεζόν, ΕΔΩ