Δεν αντέχεται η απουσία από το Ναό!!!

Γίνεται η φάση και ο διαιτητής σφυρίζει ένα πέναλτι ή ένα οφ - σάϊτ και αμέσως παίρνουμε τηλέφωνο να μάθουμε περισσότερα.  Άλλοι, πάλι, χρειάζονται οπωσδήποτε ραδιοφωνάκι γιατί διαφορετικά είναι εκτός κλίματος…

Έτσι, αρκετοί έχουν δηλώσει ότι το πιάσανε το νόημα. Πώς; «Φίλε μου, με 60 βαλάντια το μήνα ο … Εθνικός καλωδιακός δυνάστης πολύ ευχαρίστως σε συνδέει με την τηλεοπτική του λεία ξεκλειδώνοντας για σένα τα αιχμαλωτισμένα ποδοσφαιρικά του τηλεθεάματα. Η ΤV, λοιπόν, στήνεται απέναντι από τον καναπέ, τυλιγμένη με ασπρόμαυρο κασκόλ, ενώ ο σπιτίσιος καφές, οι μπύρες και τα εδέσματα ανεβάζουν στα ύψη τον πήχη της απόλαυσης».

Μάλιστα…

Κάποιες υποχρεώσεις με ανάγκασαν την Δευτέρα με την γεροντοκόρη να μιμηθώ τους παραπάνω κατ΄ επάγγελμα και κατά συνείδηση καναπεδάτους οπαδούς. Έτσι, το καλά εκπαιδευμένο στην προς Τούμπα διαδρομή τετράτροχό μου παρέμεινε καθηλωμένο στη γνωστή του θέση. Αντί για τα καθιερωμένα 240, μετ΄ επιστροφής, Κυριακάτικα χιλιόμετρα αρκέστηκα σε, επί μακρόν, αλλεπάλληλους, εντός οικίας, ανυπόμονους βηματισμούς που δεν τους αναχαίτιζαν ούτε οι καφέδες, ούτε οι μπύρες, ούτε τα εδέσματα. Ένα αρχικό ψυχολογικό κενό έτεινε, προϊόντος του χρόνου, να μετεξελίσσεται σε αίσθημα ενοχής.

Την ίδια ώρα στους χώρους γύρω από το Ναό εξελισσόταν το ασπρόμαυρο οπαδικό πανηγύρι με καφέδες, μπύρες, συνθήματα και πολύ ομαδική τρέλα. Το Φρατέλι θα είχε σίγουρα γεμίσει, ώρες πριν όπως πάντα, με ασπρόμαυρες φανέλες, κασκόλ και τραγούδια των ανυπότακτων μπιανκονέρι αδελφών, οι περισσότεροι από τους οποίους καταπίνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα «για να ναι στου Π.Α.Ο.Κ. το πλευρό» αλλά και για λίγες ώρες αντάμα με αγαπημένους συμπάσχοντες απ΄ την δικέφαλη γρίπη...

Προσπαθήσαμε να μετατρέψουμε το σπίτι σε…Τουμπιώτικο εξομοιωτή. Έψαξα για ένα παλιό των 80ς χειροποίητο πανό, αλλά δεν το είχα πρόχειρο. Φορέσαμε, όμως, φανέλες και κρεμάσαμε παντού κάμποσα κασκόλ. Τίποτα. Η απόπειρα να τιθασεύσουμε την νευρικότητα με ελκυστικά μεζεδοποιήματα και παγωμένο ζύθο δεν τελεσφόρησε αφού την ίδια στιγμή η σαρξ ελεγχόταν απόλυτα από το, δικτυωμένο με τα πέριξ της Τούμπας, υποδουλωμένο πνεύμα που δεν επέτρεπε τέτοιες γαστριμαργικές παρεμβολές.

Άρχισε, επιτέλους, ο αγώνας. Οι διευκρινίσεις του εκφωνητή, τα ριπλέϊ και οι νοητές γραμμές των οφ –σάϊτ σε πληροφορούσαν για το τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Ακούγαμε όμως και συνθήματα, νιώθαμε την ζεστή γηπεδική ατμόσφαιρα αλλά μόνο κάποια σποραδικά σκηνοθετικά ΖΟΟΜ στις κερκίδες προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν εκείνο το ζεστό υπερθέαμα που βιώνεις ζωντανά όταν είσαι μέσα. Ο σκηνοθέτης προτιμούσε να εστιάζει σε μεμονωμένες ξανθές και μελαχρινές παρά στη παλλόμενη με χέρια και φωνές φίλαθλη λάβα.

Η ώρα περνούσε, το γκολ δεν ερχόταν και απείχαμε μόλις τρία λεπτά από μία ακόμα αποτυχία που θα δημιουργούσε αλυσιδωτές εκρήξεις στην ΠΑΟΚτσήδικη οικογένεια. Η αλλαγή έφερε τον Ivic, ο εκνευρισμός μεγάλωσε μόλις τον είδαμε, ο …σεντερ φορ Contreras πάσαρε, σουτ ο σέρβος και γκοολ!!!

Τα μυαλά ήρθαν στη θέση τους, και την ίδια ώρα η τηλεοπτική εικόνα εστίασε στις φλεγόμενες κερκίδες, με εμάς, όμως, πολύ μακριά από αυτές αυτοεξορισμένοι σε «κατ΄ οίκον απομόνωση» να υποσχόμαστε αλλήλους ότι ποτέ των ποτών δεν θα το επαναλάβουμε να λείψουμε από το Ναό όσες δουλειές και εάν προκύψουν, όσο κουρασμένοι και να είμαστε.