Με τους 6 «γηγενείς» θα ξαναγίνουμε Π.Α.Ο.Κ.

Το ποδόσφαιρο στη χώρα μας είναι κάτι παραπάνω από απλό αθλητικό γεγονός. Λίγοι είναι οι οπαδοί που θα αντάλλαζαν μία νίκη της ομάδας τους για ένα όμορφο ποδοσφαιρικό θέαμα. Πρωτεύουσα σημασία έχει η νίκη και η επιτυχία και τα άλλα έπονται. Μέσα από το άθλημα αυτό εκφράζονται πολλές κοινωνικές τάσεις και καημοί. Ο έχων κόμπλεξ ανωτερότητας πρωτευουσιάνος, ο «ριγμένος» επαρχιώτης, ο εγκαταλελειμμένος ακρίτας, ο πρόσφυγας, ο εργάτης, ο πλούσιος αστός. Όλοι περιμένουν την νίκη της ομάδας για να επιπλεύσουν ηθικά έναντι των αντιπάλων.

Κανείς δεν λέει ότι οι ξένοι ποδοσφαιριστές είναι άμπαλοι ή ότι δεν βοήθησαν και βοηθούν το ποδόσφαιρο. Και καλή νοοτροπία διαθέτουν, και ποδοσφαιρικές αρχές έχουν από τις μικρές ηλικίες. Αλλά στο πετσί του ΠΑΟΚτσή οπαδού δεν μπορούν να μπουν και, κυρίως, οι βορειοευρωπαίοι μηδέ των περισσότερων Λατίνων εξαιρουμένων. Δεν μπορείς με τέτοιους παίκτες να επικοινωνήσεις στο επίπεδο που σαν οπαδός (όχι φίλαθλος) ζητάς. Θέλεις από εκείνους όταν παίζουν ντέρμπι να φανατίζονται, να λιώνουν, να ματώνουν. Θέλεις να χάνουν ένα παιχνίδι και μετά για μιά βδομάδα να ντρέπονται να βγουν από τα σπίτια τους, όπως γινόταν παλιά. Θέλεις ουσιαστική και αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους , γιατί το ποδόσφαιρο για σένα έχει τις πιο πάνω αναφερόμενες κοινωνικές προεκτάσεις.

Όλα αυτά τα χάσαμε προϊόντος του χρόνου μετά την περίφημη υπόθεση «Μπόσμαν» με την οποία άνοιξαν οι «ασκοί του Αιόλου» στα ποδοσφαιρικά πράγματα και ανατράπηκαν οι κατεστημένες συνήθειες. Μεγάλη η παγκόσμια ποδοσφαιρική αγορά και μπορεί να προσφέρει καλό παικτικό υλικό με οικονομικά κασέ. Έτσι χτίστηκαν τα τελευταία χρόνια πολλές ομάδες, και η δική μας, που όσο και να άξιζαν ποδοσφαιρικά άλλο τόσο υποβάθμισαν την γνήσια αμφίδρομη σχέση της με τον κόσμο. Γεμίσαμε με επαγγελματίες που κάναν σωστά τη δουλειά τους αλλά, ταυτόχρονα, χρεοκοπούσαν από πάθος και ΠΑΟΚτσήδικο τσαμπουκά.

Για αυτόν τον λόγο  πρέπει να δούμε με πολύ θετικό μάτι την πρόθεση της ΟΥΕΦΑ  για προστασία του εθνικού ποδοσφαίρου κάθε χώρας. Η πρόταση για εφαρμογή του μέτρου για 5, ή 6 δεν είμαι βέβαιος, υποχρεωτικά γηγενείς  στην ενδεκάδα είναι ένα σημαντικό βήμα για επαναφορά των πραγμάτων στην νοσταλγική προηγούμενη κατάσταση.  Οι χρυσές σελίδες της ποδοσφαιρικής μας ιστορίας γράφτηκαν σε εποχές που η ενδεκάδα  αποτελείτο από ντόπιο έμψυχο υλικό.  Τότε που παίζανε δύο μόνο ξένοι στην ενδεκάδα, και πολλοί ήσαν.

Λεφτά, βέβαια, για ακριβές μεταγραφές Ελλήνων δεν υπήρχαν. Αναγκάζονταν οι παράγοντές μας να αλωνίζουν τις γειτονιές, τις αλάνες και την επαρχία αγρεύοντας ό,τι πιο ταλαντούχο υπήρχε στις μικρές ηλικίες και με αυτούς να χτίζουν αξιόμαχα και ανταγωνιστικά σύνολα. Επιδίωκαν, επίσης, να δουλεύουν πολύ και στα τμήματα υποδομής του συλλόγου γιατί τότε αυτά  αποτελούσαν, πράγματι, την επίσημη τροφοδοτική πηγή της αντρικής ομάδας.

Στην αρχή παίζανε για μια τυρόπιτα, αργότερα έγινε για μία θέση στην πυροσβεστική, ένα πρακτορείο του ΟΠΑΠ κτλ. Και δεν ήταν άσχημο το ποδοσφαιρικό επίπεδο. Στην Τούμπα του 70΄, κυρίως, αλλά και του 80΄ παίχθηκε σπουδαίο ποδόσφαιρο από ελληνοπρεπείς ενδεκάδες κόντρα ακόμα και σε ευρωπαϊκά μεγαθήρια (Λυών, Μίλαν, Μπάρτσα, Μπάγιερν μέχρι και Άρσεναλ).

Ήταν οι εποχές που υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία της εξέδρας με τους πρωταγωνιστές στο τερέν. Οι μεν δικοί μας παίκτες παθιάζονταν από τα οπαδικά συνθήματα οι δε φιλοξενούμενοι γονάτιζαν.

Είναι καιρός να ξαναδούμε γνήσια ΠΑΟΚτσάκια γαλουχημένα με τις ασπρόμαυρες αξίες και καημούς να στελεχώνουν την αντρική ομάδα αποκαθιστώντας την υποβαθμισμένη τα τελευταία χρόνια παθιάρικη σχέση με τον κόσμο και την ιστορία της ομάδας.

Είναι καιρός να ξαναρίξουμε στη κατσαρόλα τα σωστά υλικά  μιάς συνταγής που έκανε κάποτε τον Π.Α.Ο.Κ. μεγάλο σύλλογο και εμάς κολλημένους στο ασπρόμαυρο ιδεώδες