Οι δηλώσεις φέρνουν... πίεση

Δεν ταιριάζει στην ψυχολογία του ΄Ελληνα η πίεση. Όταν το περιβάλλον περιμένει πολλά από μας τότε συνήθως το απογοητεύουμε. Η φανερή επιθυμία-εμμονή για την επίτευξη ενός στόχου, απόρροια του περιβάλλοντός μας ή ακόμα και μιας αυθυποβαλλόμενης ψύχωσης, αλυσοδένει ασφυκτικά τις πραγματικές μας δυνατότητες και αφήνει πολύ χώρο δράσης στην αποτυχία. Ταυτόχρονα, αφυπνίζει κοιμώμενες αντιδραστικές δυνάμεις που θα λειτουργήσουν ανασταλτικά στον στόχο.

Η ιδιοσυγκρασία μας ως μεσογειακού λαού μας θέλει να αποδίδουμε όταν κανένας δεν μας προσέχει ιδιαίτερα, όταν τα φώτα είναι μισοσβηστά. Τότε η έλλειψη της επίμονης και φανερής προσδοκίας ελευθερώνει όλες τις δημιουργικές μας δυνάμεις. Ερχόμαστε σχεδόν από το πουθενά και κάνουμε το «μπαμ» εντυπωσιάζοντας φίλους και εχθρούς.

Το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα υπακούει στον άγραφο αυτό κανόνα. Το ίδιο και η ομάδα μας. Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι όταν πηγαίναμε στην Αθήνα για έναν μεγάλο αγώνα με ενθουσιώδη συνθήματα νίκης, κατά κανόνα, επιστρέφαμε με σκυφτά κεφάλια και έναν πελώριο «κόμπο» στο λαιμό. Μας περίμεναν οι «κάτω» με «ανοιχτές αγκάλες» αφού η υπέρμετρη αισιοδοξία μας, αληθινή ή τεχνητή, άναβε για εκείνους το κόκκινο λαμπάκι. Ενεργοποιούσαν και ενεργοποιούν πάντα κάθε πρόσφορο παράγοντα που θα ακυρώσει το δικό μας όνειρο για διάκριση και επιτυχία και, σχεδόν πάντα, το κατορθώνουν μια χαρά.

Όταν ο αντίπαλος είναι αποδεδειγμένα ισχυρότερος με βάση τα αθλητικά του προσόντα αλλά και την παρασκηνιακή του υπεροχή τότε δεν είναι σοφό να τον τσιγκλίζεις από πριν. Το μόνο που θα πετύχεις είναι να τον βοηθήσεις να προετοιμαστεί δεόντως για μια όσο το δυνατόν καλύτερη για εκείνον μάχη μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο.

Τι να πρωτοθυμηθώ από την πρόσφατη ιστορία μας. Όλο πάμε για το διπλό στα ντέρμπι της Αθήνας και όλο γυρίζουμε ηττημένοι και με μηδέν απόδοση. Πολύ συχνά όταν τολμούμε να ανεβάσουμε απόδοση αποβάλλει ο διαιτητής τον καλύτερό μας παίκτη, δίνει και ένα «πέτσινο» πέναλτι, δυο - τρία ανάποδα οφ - σάϊντ και όλα λαμπρά και φωτεινά για εκείνους και οργισμένο ψυχοπλάκωμα για εμάς.

Κάναμε δύο συνεχόμενες νίκες στην έδρα μας και ετοιμαζόμαστε για ακόμη ένα ντέρμπι στην Αττική. Μυαλό, όμως, δεν βάζουμε. Διαβάζω φρέσκες δηλώσεις κάποιων παικτών μας του τύπου «πάμε για την νίκη», «είμαστε καλύτεροι θα νικήσουμε», «γιατί όχι να πάρουμε και πρωτάθλημα».

Δεν είναι ανάγκη να τα λέμε αυτά γιατί ακόμα και εάν τα πιστεύουμε βλάπτουμε την προοπτική να επιτευχθεί αυτή η νίκη. Σιγά μην κάτσουν εκεί κάτω με σταυρωμένα τα χέρια, απροετοίμαστοι περιμένοντας τους ΠΑΟΚτσήδες να τους νικήσουν.

Όπως και να το κάνουμε έχουν καλύτερο υλικό από εμάς και οπωσδήποτε κοιμούνται σφιχταγκαλιασμένοι με την ΚΕΔ. Τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί ότι δεν θα πρέπει να βροντοφωνάζει εκ των προτέρων την πίστη του για νίκη. Θα βγάλουν τα σπαθιά τους και θα μας καρατομήσουν με κάθε τρόπο. Θα πρέπει να πιάσουμε την απόδοση της «Μπάρτσα» για να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια. Για να μην ισχυριστώ ευθέως ότι ακόμα και η απαγόρευση μετακίνησης οπαδών εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο της ΠΑΟΚτσήδικης αποψίλωσης.

Εκτός και εάν κάποιοι παίκτες πιστεύουν ότι με τέτοιες δηλώσεις εμψυχώνουν πρώτα τον εαυτό τους. Και πάλι, λάθος. Ας αλληλοεμψυχωθούν όλως ιδιωτικά και ας προτιμήσουν να μιλήσουν δημόσια μέσα στο τερέν την Κυριακή παλεύοντας στο Αττικό έδαφος για την περήφανη ασπρόμαυρη στολή ενάντια σε όλους εκείνους που εδώ και δεκαετίες με τις μεθόδους τους στραμπούληξαν τις υγιείς ποδοσφαιρικές δυνάμεις του τόπου και επέτρεψαν να αναδύονται μόνο η βρωμιά και η δυσωδία.

Και τότε όντες θριαμβευτές ας επιστρέψουν στο αεροδρόμιο για να συναντήσουν κάποιες χιλιάδες δακρυσμένων πιστών που μέσα στα άγρια μεσάνυχτα θα καρτερούν φωνάζοντας «είσαι συ ναρκωτικό, τόσο δυνατό...».