Το διαρκές ασπρόμαυρο "ΟΧΙ"

Στο ευρωπαϊκό σκηνικό του 40΄ το «ετσιθελικό» κουμάντο στους μικρότερης εμβέλειας λαούς το έκανε ο άξονας της χιτλερικής Γερμανίας. «Δέχεστε να μπούμε στη Χώρα σας να σας πηδήξουμε;» είπε, στο περίπου, ο Ιταλός πρέσβης στον Ελληνα Κυβερνήτη - δικτάκτορα, εκείνο το χάραμα της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Το Αλβανικό έπος ξεκίνησε με ένα ηχηρό «ΟΧΙ». Τώρα, ο Μεταξάς το είπε, ο λαός το είπε θα σας γελάσω, αφού ο καθένας ερμηνεύει τα γεγονότα ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση. Κατάφερε, όμως, αυτό το «ΟΧΙ» να δρομολογήσει 10ετείς ανατρεπτικές εξελίξεις τόσο στο διεθνές σκηνικό του β΄ παγκοσμίου πολέμου όσο αργότερα και στην οριστική μορφή της εγχώριας κοινωνικής δομής με το αποτέλεσμα της εμφύλιας μας διαμάχης.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να δούμε ότι οι μεγάλες ιστορικές κοινωνικές ανακατατάξεις, ανακατανομές και επαναπροσδιορισμοί εδράζονται συνεχώς στην άρνηση αποδοχής των επίμονων και πάντοτε ενοχλητικών κελευσμάτων της καθεστηκυίας τάξης. Εδράζονται στο «ΟΧΙ».

Τα κράτη αγωνίζονται για τα δίκια τους, οι λαοί αγωνίζονται για τα δικά τους, οι επαγγελματικές συντεχνίες, επίσης, και, βεβαίως, οι αθλητικοί σύλλογοι δεν εξαιρούνται από την διαρκή πάλη επιβίωσης με συμπαραστάτες τους φιλάθλους τους που σταθερά κωδικοποιούν το σύστημα αξιών τους βαμμένο στα οπαδικά χρώματα.

Όλοι και όλα υφίστανται το καθημερινό νταβατζιλίκι του δικού τους δυναστευτικού διευθυντηρίου που επιβιώνει παρασιτικά με κρυφές και φανερές τρικλοποδιές, εκβιασμούς, αρπαγές και λεηλασίες μεριμνώντας τα ξεροκόμματα που επιστρέφουν να επαρκούν όσο για την επιβίωση της αναγκαίας στρατιάς των ληστευμένων.

Ανοίγουμε την εγκυκλοπαίδεια των κατατρεγμένων και στο λύμα «ελληνικό ποδόσφαιρο» ως δυνάστης - βιαστής ορίζεται ένα δαιδαλώδες πολυδιαδρομικό σκοτεινό κτίριο (λαϊκιστί «Παράγκα»), έδρα ενός αόρατου διευθυντηρίου Αττικών επιχειρηματικών συμφερόντων, παραγόντων και διαιτητών, που σκοπό ύπαρξης έχει να μην αλλάξει ποτέ η σύνθεση των τροπαιούχων σωματείων αφού σε αυτή τη περίπτωση θα κινδυνέψουν πολλά και μεγάλα συμφέροντα πολύ πέρα από το ποδόσφαιρο.

Στον καθένα αγωνιστή αρμόζει να υψώνει το δικό του «ΟΧΙ» όσο πιο ψηλά μπορεί γιατί η αξιοπρέπεια είναι ένα αδιαπραγμάτευτο ιδανικό για όλους και πόσο μάλλον για ένα σωματείο όπως ο Π.Α.Ο.Κ. που ιδρύθηκε από κυνηγημένους και που του έλαχε να πορεύεται συνεχώς κυνηγημένος ενάντια στις διαρκείς παγίδες που του στήνουν οι ενοχλούμενοι από τον τεράστιο όγκο και δυναμική του, παροικούντες την αρματωλή παράγκα, τυφλοπόντικες.

Το «ΟΧΙ» του σωματείου μας είναι διαρκές και αδιάλειπτο από την ημέρα της ίδρυσής του και στο ασπρόμαυρο ημερολόγιο έχουν καταγραφεί ανταποδοτικά πλήθος αγωνιστικών σφαγών και λεηλασιών τίτλων γιατί στο ελληνικό ποδοσφαιρικό φαγοπότι «τρίτος δεν χωρεί».

Τι είναι ο Κυριακάτικος Σπάθας για τον αιματοβαμμένο αγωνιστικά σύλλογό μας. Τέτοιες σφαγές τις λαμβάνουμε για πρωϊνό. Έχουμε υποστεί πολύ χειρότερα χειρουργεία ανοικτής καρδιάς χωρίς αναισθητικό αλλά, και πάλι επιβιώσαμε, και πιο πολύ θεριέψαμε και συνεχίζουμε να αναμένουμε καρτερικά την ημέρα της ασπρόμαυρης Ανάστασης.

Το πιο πρόσφατο και αποφασιστικό «ΟΧΙ» στην νεότερη ασπρόμαυρη ιστορία μας το είπαμε στην επανάσταση του Θόδωρου που μας κάλεσε σε αγωνιστική συστράτευση ενάντια στους δυνάστες της ποδοσφαιρικής και όχι μόνο Ελλάδας.

Αντέχουμε και συνεχίζουμε να αρνούμαστε την «παραγκική» αθλιότητα με τωρινό ηγέτη τον ομογάλακτο Ζήση και θα συνεχίσουμε να αντέχουμε γιατί το μόνο που δεν μπορούν να χτυπήσουν είναι την αιτία που μας ταύτισε με αυτό το σωματείο. Τα άγνωστα στο δικό τους πίνακα αξιών αδιαπραγμάτευτα ιδανικά μας.