Ο φετινός Pablo Garcia

Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε σαν τη μύγα στο γάλα. Τέτοιος παίκτης δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά γήπεδα. Ήρθε σε καλή ηλικία. 31 χρόνια στην πλάτη ενός παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στο κέντρο δεν είναι πολλά. Πραγματικό λαχείο.

Εμφάνισε, όμως, σύντομα και ένα μεγάλο ελάττωμα. Έβγαινε «εκτός εαυτού» με τους αντιπάλους του σε κάθε πρόκληση. Στοχοποιήθηκε εύκολα από το διαιτητικό κατεστημένο ιδιαίτερα μετά την μπουνιά του στη Βραζιλιάνα χορεύτρια του θρήνου. Σε κάθε ντέρμπι αποβάλλονταν ενώ ακόμα και στη Φυλή με τον Θρασύβουλο εισέπραξε δύο κίτρινες σε ένα λεπτό χωρίς κανείς ποτέ να καταλάβει το γιατί.

Φθάσαμε στα play off και αποβάλλεται άδικα εκείνος, αντί για τον Σιμάο, μέσα στην Τούμπα. Η οργή για μία ακόμη αποβολή του Πάμπλο σε κρίσιμο παιχνίδι γενικεύτηκε. «Τι να τον κάνεις τον παικταρά όταν σε κρεμάει στα κρίσιμα παιχνίδια;» Αρκετοί (πιθανότατα ακόμα και στη διοίκηση από ότι προέκυπτε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα) στον εκνευρισμό τους συμφωνούσαν να λυθεί το συμβόλαιό του «...και να πάει αλλού!».

Επικράτησε όμως η ποδοσφαιρική λογική στους διοικούντες αλλά και το συναίσθημα όσων κατά βάθος γοητεύτηκαν από την παικτική αρχοντιά και τον τσαμπουκά του ακόμα και μέσα στο τηγανοποιείο Πειραιώς. Την ίδια εποχή είχα ανεβάσει ένα σχετικό κείμενο με τίτλο: «Παραμονή Γκαρσία: Η λογική και το συναίσθημα» που προκάλεσε ανάμικτες αντιδράσεις.

Του συγχωρήθηκαν οι κόκκινες και του δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία με τη φανέλα μας αρκεί να κόψει τα νευρικά του ξεσπάσματα και να αφοσιωθεί στο καθαρά αγωνιστικό.

Δεν ξεκίνησε βασικός για φέτος. Για φαντάσου ο Πάμπλο Γκαρσία αναπληρωματικός στον Π.Α.Ο.Κ! Τραυματίστηκε ο Βιτόλο και ξαναμπήκε ενδεκάδα και νάτος, επιτέλους ήρεμος, αρχοντικός μία ομάδα μόνος του. Αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο μόνο και μόνο να τον παρακολουθήσεις να σταματάει επιθέσεις, να κρύβει με τις χορευτικές πιρουέτες του την μπάλα και να την μοιράζει με γεωμετρική ακρίβεια στις ασπρόμαυρες φανέλες. Με μουντιαλική σέντρα βρήκε τον Βιερίνια που έκανε το γκολ στο ΟΑΚΑ. Στον συνήθως φοβισμένο Π.Α.Ο.Κ. των ντέρμπι της Αθήνας ποιος άλλος θα μπορούσε να βγάλει τέτοια μπαλιά και ποιός άλλος στέκεται καλύτερα από εκείνον στο τερέν των μεγάλων αυτών παιχνιδιών;

Αν δεν αρχίσει πάλι τα νευρικά του σόου τον βλέπω να συνταξιοδοτείται από εμάς. Με το σπαθί του. Τέτοιους παίκτες θέλουμε να βλέπουμε γιατί θεραπεύουν τα κακοποιημένα ποδοσφαιρικά μας μάτια αλλά και ανεβάζουν το πρεστιζ της ομάδας. Και το σημαντικότερο, προκαλούν τον φθόνο των αντιπάλων που απεγνωσμένα ψάχνονται να τον απαξιώσουν γιατί από την πρώτη στιγμή συνειδητοποίησαν ότι τους ξέφυγε ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό κελεπούρι σε μία θέση που όλοι τους πονάνε πολύ...