Η Σαββατιάτικη ασπρόμαυρη πανδαισία

Έχει ξινή γεύση να ξέρεις, από μέρες πριν, ότι το Σαββατόβραδό σου θα κλείσει κάπως μελαγχολικά. Λίγο η ποιότητα του ρόστερ, λίγο η έλλειψη συνοχής για μια ομάδα που συγκροτήθηκε, άρον - άρον, και ελάχιστα πριν απ΄την κόκκινη γραμμή, βάλε και τη στραπατσαρισμένη, ελέω Πανελλήνιου, ψυχολογία και μοιραία οριοθετείται «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος».

Η ήττα στο παλατάκι φάνταζε μάλλον αναπόφευκτη. Εγκλωβισμένοι σε αυτήν την μαύρη προοπτική χτίσαμε ένα προστατευτικό τείχος και μπήκαμε μέσα για να μειώσουμε όσο μπορούσαμε το εύρος της διαφαινόμενης πίκρας.

Τουλάχιστον, η αφετηρία της ημέρας προβλέπονταν να είχε άλλη γεύση. Η συνάντηση της Τούμπας προσφερόταν για, έστω και δύσκολη, επικράτηση και παρόλη τη βροχή ο κόσμος υπολογίζονταν, και πάλι, πλημμυρικός

Η ώρα, όμως, περνούσε και το γκολ δεν ερχόταν και άρχισα, σιγά - σιγά, να πιστεύω ότι η αρχή «των συγκοινωνούντων δοχείων» εκτός απ΄τη φυσική χωράει και στον αθλητισμό. Εμοιαζε να έχουν συνδεθεί μεταξύ τους οι δύο ασπρόμαυρες συναντήσεις σε ένα προσυμφωνημένο μελαγχολικό συναπάντημα.

Φθάσαμε κοντά στο 90΄. «Όχι, ρε γαμώτο, πάει πολύ, δεν αντέχεται διπλό στραπάτσο μέσα σε λίγες ώρες, και μάλιστα, Σαββατιάτικα!!!». Οι νευρικές χειρονομίες και τα γοερά ξεφυσήματα, εναλλάσσονταν με τα θρησκευτικά σταυροκοπήματα και τα φιλιά στα φυλαχτά...

18.000, από καρδιάς, ζωντανές δεήσεις συντονίστηκαν αυτόματα στον ιερό προσκυνηματικό χώρο του Ναού μας ξορκίζοντας το κακό και, δημιουργώντας πεδίο φοβερό, απογείωσαν στους αιθέρες τον σεσημασμένο σε τέτοιες αποστολές Βλάνταν Ιβιτς που από την ορμή του κόντεψε να μπει και ο ίδιος γκολ στα δίχτυα του Γκαπούρνιγκ.... Αμέσως οι καρδιές των απανταχού της υφηλίου εκατομμυρίων ΠΑΟΚτσήδων ξαναχτύπησαν στο φυσιολογικό τέμπο. Μόλις είχε ξαναγεμίσει ο ουρανός φωτεινά αστέρια και το περιβάλλον παραδεισένια ευωδία...

«Ευχαριστώ Θεέ μου, υπάρχεις, δεν εξηγείται αλλιώς, ας δούμε τώρα και το βραδινό αγώνα ήρεμοι αλλά και καταλλήλως προστατευμένοι από την πολυήμερη ψυχολογική προετοιμασία. Τουλάχιστον, να παίξουν με ψυχή τα παλικάρια και να τα δώσουν όλα, να ματώσουν τη φανέλα και ό,τι ήθελε προκύψει βρε αδερφέ...»

Στο μπάσκετ οι αρχικές διαφορές στο σκορ δεν λένε απολύτως τίποτα. Η καλύτερη ομάδα συνήθως κερδίζει και αυτό γίνεται αντιληπτό στο τρίτο δεκάλεπτο. Και πράγματι, σε κείνη την περίοδο αντί να μειώνεται η διαφορά στο σκορ αντίθετα αυξάνονταν υπέρ μας. Και ναι, ο κανόνας του αθλήματος συνηγορούσε ότι η καλύτερη ομάδα ήμασταν, με διαφορά, εμείς! Το τελικό αποτέλεσμα αποψίλωσε το μοναδικό «Παπαναστασιακό» κάστρο υπερηφάνειας και επέβαλε πολυήμερο πένθος στην ασπόνδυλη συνοικία της αστυνομικής συνοδοιπορίας και της υψηλής προπαγάνδας.

Συμπέρασμα: ποτέ μη υποτιμάς την ασπρόμαυρη φανέλα. Είναι βαριά σαν ιστορία και επικίνδυνη σαν πληγωμένο θηρίο. Χτυπάει εκεί που δεν την περιμένεις. Δαγκώνει στο 91΄ τα αντίπαλα ποδοσφαιρικά «ταμπούρια» αλλά με την ίδια ευκολία εκτοξεύει 35άρες βόμβες διαλύοντας καλαθοσφαιρικές στρουμφοσυνοικίες του ολέθρου και της καρπαζιάς.

Για κάτι τέτοιες βραδιές ζούμε και αναπνέουμε. Κόλαση και παράδεισος μία άχνα απόσταση. Αυτός είναι ο Π.Α.Ο.Κ. Πότε μαύρο και πότε άσπρο. Και εμείς εκεί για μια ζωή....σφιχταγκαλιασμένοι με τα χρώματα του πένθους και της Ανάστασης για πάντα και ως το τέλος ...