Η ατμόσφαιρα γύρω από το γήπεδο πριν την έναρξη του ματς ήταν περίεργη. Διασταυρώνονται τα βλέμματα των οπαδών πριν τα παιχνίδια και αφουγκράζεσαι σε αυτά τον παλμό, την φλόγα, την δίψα, την αυτοπεποίθηση. Χθες στις κερκίδες υπήρχε ένα μούδιασμα, μια υποτονοτικότητα που γιγαντώθηκε και με την παρουσία της ομάδας στο 1ο ημίχρονο.
"Πρώτα σε αγνοούν. Μετά σε γελοιοποιούν. Κατόπιν σε πολεμούν. Στο τέλος νικάς."
H έκρηξη προηγείται του ωστικού κύματος. Έτσι και η φήμη προηγείται του ονόματος. Ντέγιαν Λόβρεν λοιπόν. Ένας παίκτης παγκόσμιας κλάσης.
Κάποιοι παίκτες είναι η προέκταση του οπάδου μέσα στο γήπεδο. Εγώ την βρήκα στο πρόσωπο του El Loco. Δεν υπάρχει παίκτης που να ταυτίστηκα τόσο πολύ μαζί του. Δεν είναι τυχαίο ίσως που η μόνη φανέλα (από τις πολλές) που έχω με όνομα στην πλάτη φέρει το όνομα του. Ένα όνομα που έγινε συνώνυμο του ασίγαστου πάθους, της αυταπάρνησης, της νοοτροπίας πρωταθλητή, της άσβεστης φλόγας για διάκριση, της ακόρεστης δίψας για κατάκτηση τίτλων.
Με αφορμή την σπίθα που άναψε στο τμήμα μπάσκετ (με αυτό το περιορισμένο μπάτζετ φέτος, αλλά με έναν προπονητή που φαίνεται γνώστης του αντικειμένου), μου γεννήθηκε η επιθυμία να κάνω μια αναφορά στο ένδοξο παρελθόν μας στο άθλημα που μας μεγάλωσε με περηφάνια την δεκαετία του 1990 όταν το ποδοσφαιρικό τμήμα παρέπαιε αγωνιστικά.
