Που πας ρε… κακομοίρη «Μπέρμπα»;

 Υπάρχουν δύο τρόποι να κρίνεις οποιαδήποτε αμφισβητούμενη φάση σε οποιοδήποτε άθλημα στον κόσμο. Ο πρώτος, να την απομονώσεις από κάθε τι εξωτερικό. Να μην σε νοιάζει ούτε ποιος παίζει, ούτε σε ποια χώρα, ούτε σε τι χρονικό σημείο είναι το ματς, ούτε πόσο είναι το σκορ. Να μην υπάρχει παρελθόν ή μέλλον. Να μην υπάρχουν πρόσωπα, φανέλες, εμβλήματα. Να την αποστειρώσεις από τα πάντα και την ερμηνεύσεις με το ψυχρό γράμμα του νόμου, απομονώνοντας μόνο αυτό το καρέ, σαν μην υπήρξε ποτέ τίποτα ανάλογο στην γη.

Υπό αυτό το πρίσμα (στα δικά μου μάτια) το γκολ του ΠΑΟΚ στις καθυστερήσεις του ματς με τον Λεβαδειακό ήταν φάουλ! Πατητή που λένε και στο πόλο. Εκτός αν ο Τριποτσέρης έβγαλε ξαφνικά… μαλλιά και αυτό που κρύβει το… γυαλιστερό του κρανίο στην φωτογραφία δεν είναι το μαύρο γάντι του Μπερμπάτοφ!

Έλα όμως, που στον ομαδικό αθλητισμό δεν μπορείς να απομονώσεις τίποτα από το περιβάλλον του. Δεν γίνεται να διαγράψεις «σφαγές», «εγκλήματα», επιλεκτική αντιμετώπιση του νόμου, διαφορετική ερμηνεία του κανονισμού, δεν γίνεται να μην συγκρίνεις, να ξεχάσεις, να σβήσεις, να ακυρώσεις. Τα πάντα έχουν πριν και μετά. Τα πάντα έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Υπό αυτό το πρίσμα μπορώ να καταλάβω όσους για το… γαμώτο, θέλουν κι αυτοί για ένα γκολ, για μία νίκη στο τέλος, να βάλουν το δαχτυλάκι στο μέλι και να υποδυθούν αυτό που σιχτιρίζουν μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίας, μία ζωή ολόκληρη. Δεν τους δικαιολογώ -τους καταλαβαίνω.

Ο Σωκράτης (της αρχαιότητας) έλεγε ότι «αν ήταν ανάγκη να αδικώ ή να αδικούμαι, θα προτιμούσα να αδικηθώ μάλλον, παρά να αδικήσω». Είναι σκληρό, επώδυνο, μαρτυρικό, σχεδόν αυτοκαταστροφικό να το βιώνεις σχεδόν κάθε μέρα, αλλά από την άλλη είναι λυτρωτικό. Ξέρεις πως τίποτα από αυτά που έχεις δεν είναι κάλπικο. Κοιμάσαι ζοχαδιασμένος, αλλά ήσυχος.

Ο Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ δεν ήξερε. Μαθαίνει σιγά-σιγά. Δεν ήταν ανάμεσα στο τσούρμο που πήγε να διαμαρτυρηθεί σε διαιτητή και επόπτη, αλλά τραβήχτηκε στο κέντρο του γηπέδου και παρατηρούσε στωικά. Κυρίως, για να μάθει. Είναι ακόμα πιο ωραίο, που στα δικά του μάτια αυτή η φάση δεν είναι φάουλ και νιώθει ότι αδικήθηκε, όπως είπε μετά το τέλος του ματς στα μικρόφωνα («με βάση την εμπειρία μου από την Αγγλία, δεν υπάρχει κανένα φάουλ στη συγκεκριμένη φάση. Εγώ επειδή έχω αγωνιστεί στο αγγλικό πρωτάθλημα, λέω ότι ήταν μια διεκδίκηση»), μα ακόμα πιο ωραία είναι η δική του αντίληψη περί… νόμου: «Δε μετράει αυτό όμως. Μετράει αυτό που έδωσε ο διαιτητής». Στην Αγγλία, όλα αυτά.

Την ίδια χρονική στιγμή, αρκετά χιλιόμετρα πιο μακριά, σε μία εορταστική εκδήλωση, ένας άλλος Σωκράτης (σίγουρα όχι ο αρχαίος φιλόσοφος) έδειχνε μία διαφορετική ερμηνεία της ισονομίας και της άμιλλας. Σύμφωνα με τον… σύγχρονο Σωκράτη, «οι φίλαθλοι των άλλων ομάδων που έχουν τόσα χρόνια να πάρουν πρωτάθλημα, είναι… κακομοίρηδες!». Το να έχεις αμέτρητα πρωταθλήματα είναι ένα… πλεονέκτημα (!) που δεν το έχουν άλλες ομάδες, κλείνοντας την ομιλία του ευχόμενος στον άνθρωπο που τον διαδέχθηκε: «αν θέλει να αφήσει και κανέναν άλλο να πάρει πρωτάθλημα»! Να αφήσει; Ελλάδα, είσαι!

Ένας άλλος αρχαίος φιλόσοφος, ο Πλάτωνας έλεγε πως η χειρότερη μορφή αδικίας είναι να χαρακτηρίζεται ως δίκαιο, το άδικο. Να γίνεται το άσπρο, μαύρο. Πόσο περισσότερο ή λιγότερο επιθετικό φάουλ από την φάση του Μπερμπάτοφ είναι η επαφή του Ιντέγε, ο οποίος βγάζει από την πορεία του τον αμυντικό του Παναιτωλικού στην φάση που αποβάλλεται ο Κυριακίδης; Πόσο περισσότερο ή λιγότερο επιθετικό φάουλ είναι αυτό του Μποτία στην φάση του 1-0 απέναντι στην ΑΕΚ. Πόσο περισσότερο ή λιγότερο επιθετικό φάουλ είναι το γκολ της ΑΕΚ που ακυρώνεται στις καθυστερήσεις στην Νέα Σμύρνη; Πόσο περισσότερο ή λιγότερο επιθετικό φάουλ ήταν το σκριν που «έφαγε» ο Ολσεν (και μάλιστα στην μικρή του περιοχή) στις καθυστερήσεις του ματς με τον Ηρακλή στην φάση του 3-3;

Επειδή δεν υπάρχει… επαφόμετρο κι επειδή ο νόμος δίνει την πολυτέλεια σε κάθε διαιτητή να κρίνει κατά το δοκούν, όλες οι αυτές οι φάσεις θα είναι… μονόπαντες. Να το πάμε και πιο μακριά; Δεν γίνεται την ίδια μέρα, σε ένα άλλο άθλημα, στο ίδιο δεκάλεπτο (4ο) του ίδιου αγώνα, που κρίθηκε μάλιστα στον πόντο, στην κόψη του ξυραφιού, ο ίδιος διαιτητής να πιάνει την φιλική κουβέντα (!) προσπαθώντας να ηρεμήσει τον Νικ Καλάθη (που έχει αρχίσει σε δύο φάσεις σερί τα… bullshit) διότι θα αναγκαστεί (!) να του δώσει τεχνική ποινή και μετά από ένα λεπτό να δίνει χωρίς δεύτερη σκέψη  τεχνική ποινή στον Χάτσερ, επειδή χοροπήδηξε για ένα φάουλ που δεν του δόθηκε! Νομίζω καταλαβαινόμαστε έτσι;

Κακά τα ψέματα. Οι αποφάσεις στην Ελλάδα δεν παίρνονται με βάση αυτό που βλέπει ο κάθε διαιτητής, αλλά με τις μετέπειτα συνέπειες που μπορεί να επιφέρει ένα του σφύριγμα (ή μία σειρά τέτοιων) στην καριέρα του, ου μην στην ζωή του. Ούτε αυτούς τους δικαιολογώ -τους καταλαβαίνω όμως. Τους έχω καταλάβει καιρό. Χρόνια. Δεκαετίες…

Δεν έχει νόημα για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ να… ξοδεύεται για το αν ήταν ή δεν ήταν το φάουλ του Μπερμπάτοφ. Δεν έχει καν νόημα να αναρωτιέται τι θα γινόταν αν η ίδια φάση γινόταν σε άλλο ματς, άλλης ομάδας. Ο ΠΑΟΚ δεν θα σωζώταν αν μετρούσε το γκολ του Βούλγαρου, ούτε καταστράφηκε από την λευκή ισοπαλία -έχει φροντίσει ο ίδιος νωρίτερα να τορπιλίσει την χρονιά του με δικές του αστοχίες, αβλεψίες, λάθη. Ο ΠΑΟΚ οφείλει να φτιάξει τα του οίκου του και να συνεχίσει να εντοπίζει τα δικά του κενά. Να εστιάσει στο να βρει τους λόγους που για 90 λεπτά δεν έκανε παρά μία καθαρή φάση στην Λιβαδειά κι όχι γιατί δεν κέρδισε από μία τυχαία φάση στο… 90φεύγα.

Δεν υπάρχει κανένα νόημα να ουρλιάζεις για διαιτησία, όταν δεν μπορείς να υποστηρίξεις τα λόγια σου με πράξεις. Το μόνο που κάνεις με τις άναρθρες κραυγές  είναι να προσφέρεις ακόμα λίγη τροφή για… ειρωνεία και περιπαικτικά στους… αλαζόνες συνδαιτυμόνες, που γεμάτοι λαιμαργεία δεν αφήνουν ούτε ψίχουλο να πέσει κάτω. Δεν είναι κακομοιριά για τον οποιοδήποτε φίλαθλο, οποιασδήποτε ομάδας να μην κερδίζει πρωταθλήματα. Κακομοιριά είναι τα υποκριτικά γελάκια, τα ψεύτικά χειροκροτήματα και τα «ναι, πρόεδρε καλά τους τα πες» με τα οποία έχουν διαπαιδαγωγηθεί γενιές ολόκληρες σε αυτή την άρρωστη χώρα…