Η μεικτή ζώνη μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Futsal League

Λεωνίδας Παπαδόπουλος:

«Μόνο χαρά. Μία πολύ δύσκολη χρονιά από την αρχή, έφτασε στο τέλος της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μεγαλύτερη χαρά νιώθω που αυτά τα παιδιά πήραν αυτό το πρωτάθλημα, τα οποία από το μηδέν ξεκίνησαν, παράτησαν τα πάντα, έδωσαν το 1000% από την ζωή τους, και τώρα βλέπω την χαρά στα πρόσωπα τους. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, από το να πρωταγωνιστεί όπου παίζει. Είναι το DNA αυτής της ομάδας, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να διεκδικεί, τα πάντα, σε οποιοδήποτε άθλημα το οποίο παίζει».

Γιώργος Μαυρίδης:

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα. Πιέστηκα πάρα πολύ τόσο εγώ, όσο και ο Λεωνίδας, τους τελευταίους δύο μήνες. Εμείς εξ' αρχής από την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε, είχαμε έναν στόχο, να είμαστε έτοιμοι στα πλέι-οφ και στο Final-4. Ξέραμε ότι μέχρι τα πλέι-οφ δεν θα είμαστε καλοί, καθώς μαθαίναμε το άθλημα, συνδυάζοντας και χάνοντας αγώνες για να μάθουμε να παίζουμε. Λέγαμε ότι πρέπει να υπάρχει υπομονή, ξέραμε ότι η φανέλα είναι βαριά, ότι ο κόσμος θα έχει απαιτήσεις, αλλά λέγαμε ότι θα φάμε όλη την γιούχα, όσο χρειάζεται μέχρι τα πλέι-οφ, για να ανεβάσουμε την ομάδα και να σηκώσουμε το πρωτάθλημα. Αυτό που βάλαμε ως στόχο, το πετύχαμε.

Είπα στον πρόεδρο της ΕΠΣ, ότι αν μου έλεγες πριν εννιά μήνες που ήμουν επτά κιλά βαρύτερος και 45 στα 46 έτη, ότι θα σήκωνα ένα πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ θα σου απαντούσα ότι είσαι τρελός. Δεν το περίμενα ποτέ, δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι έχει γίνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εδώ μαζεύτηκαν 20 τρελοί, 20 αρρωστάκια, και ήταν πάρα πολύ δύσκολο για τον Λεωνίδα να κουμαντάρει όλες αυτές τις ψυχές, γιατί ήταν 20 παιδιά τα οποία δεν έπαιξαν ποδόσφαιρο, δεν έβγαλαν χρήματα για το ποδόσφαιρο, κάποιοι τα παράτησαν, κάποιοι δεν έκαναν την καριέρα που ήθελαν, και όλα αυτά γιατί υπήρχε ένας εγωισμός, μία ανταρσία μέσα τους, οπότε έπρεπε όλο αυτό να χαλιναγωγηθεί από τον Λεωνίδα, από εμένα, από τον Απόστολο Καΐση, από τον Πέτρο Βασιλακίδη. Έπρεπε να τους μιλάμε, να κάνουμε τους ψυχολόγους, να κάνουμε 1000 πράγματα, ώστε να λειτουργούμε σαν ομάδα, κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο, και τελικά όλα αυτά τα 20 παιδιά σήκωσαν το πρωτάθλημα στην πρώτη τους χρονιά στο άθλημα».

Ανέστης Λιώνης:

«Τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα, πιστεύω θα συνειδητοποιήσω μετά από καιρό αυτό το οποίο έγινε. Το πίστευα από την αρχή της σεζόν, το είχα δηλώσει από τον Οκτώβριο, ότι μοναδικός στόχος της ομάδας είναι το πρωτάθλημα. Τότε όταν τις έκανα δεν γνώριζα όλες τις αντίπαλες ομάδες, δεν γνώριζα την δυναμική τους, απλά πίστευα πάρα πολύ σε εμάς, διότι είμαστε ομάδα-οικογένεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε, είμαστε τόσο ενωμένοι. Δεν έχω λόγια για τους συμπαίκτες μου, γι' αυτό το οποίο φτιάξαμε. Ξεκινήσαμε από τον Αύγουστο στο Κλειστό του Γηπέδου Τούμπας κάτω από την Θύρα 3, με 50 βαθμούς κελσίου, τέσσερα άτομα, μετά γίναμε πέντε, έξι, εφτά και πάει λέγοντας, και σιγά-σιγά η ομάδα χτίστηκε. Τον Ιανουάριο ήρθαν νέοι παίκτες, οι οποίοι βοήθησαν την ομάδα, μπήκαν στο κλίμα της ομάδας, και φτάσαμε μέχρι το τέλος του δρόμου. Εχθές εξασφαλίσαμε την άνοδο στην Super League και σήμερα πετύχαμε το ιδανικό, σ' ένα παραμύθι.

Εύχομαι να γίνω πατέρας, να κάνω παιδιά, εγγόνια, ώστε να διηγούμαι την φετινή ιστορία σε εκείνους. Προς το παρόν θα τα διηγηθώ στα ανίψια μου, καθώς η αδερφή μου περιμένει δίδυμα. Σίγουρα θα βλέπω τα βίντεο, τις φωτογραφίες, και τότε θα αρχίσω να συνειδητοποιώ αυτό το οποίο πετύχαμε. Ήταν ένα όνειρο το οποίο είχα από μικρό παιδί. Το να παίζεις με αυτή την φανέλα είναι ανατριχίλα, απερίγραπτο συναίσθημα. Ευχαριστούμε πολύ τον κόσμο, ο οποίος έδωσε το διήμερο δυναμικό παρών. Έχουμε δημιουργήσει φιλάθλους της σάλας, σ' ένα άθλημα το οποίο ήρθε πρώτη φορά, όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη, αλλά και στην Μακεδονία. Πιστεύω του χρόνου ο μεγαλύτερος Λαός του πλανήτη θα στηρίξει αυτό το τμήμα, καθώς είμαστε παιδιά τα οποία μεγάλωσαν στην Τούμπα και το Παλατάκι, είμαστε ΠΑΟΚ μέχρι το κόκκαλο».