Ασπρόμαυρες ...εκστρατείες

Η μαγεία της Τούμπας ανέθρεψε και συνεχίζει να ανατρέφει γενεές πιστών οπαδών. Ο ΠΑΟΚτσής όμως ποτέ δεν περιορίστηκε μόνο στις κερκίδες του Ναού του. Ακολουθεί την ομάδα όπου και εάν παίζει. Αυτή τη διαφορετική διαδικασία συμπαράστασης την έχουμε νιώσει οι περισσότεροι και την έχει καταγράψει η ιστορία του Π.Α.Ο.Κ. αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Άλλο πράγμα η Τούμπα, όπου όλα είναι αναμενόμενα, ασφαλή και σίγουρα, και άλλο το εκτός έδρας. Μακριά δεν πας για να απολαύσεις ποδόσφαιρο. Δεν πας για γιορτή. Πας για να μην αφήσεις την ομάδα μόνη της. Είσαι σε ειδική αποστολή, πρεσβευτής της ασπρόμαυρης ιδέας. Πας για να αντιμετωπίσεις με τις φωνές και τα συνθήματά σου την εχθρική ατμόσφαιρα των γηπεδούχων αλλά και τις τρικλοποδιές των διαιτητών. Πας για να στείλεις μήνυμα ότι ο λαός του Π.Α.Ο.Κ. είναι μεγάλος και πάντα στις επάλξεις μαχόμενος για τις ιδέες του.

Το ταξίδι εκτός έδρας έχει την δική του μαγεία. Από την ώρα που θα το αποφασίσεις η διαδικασία έχει ήδη …ξεκινήσει. Το μυαλό κολλάει στην προοπτική του εκδρομικού εγχειρήματος και σε ό,τι ήθελε προκύψει. Υπάρχει πάντα ένα θετικό άγχος και μία καλοδεχούμενη αγωνία όλη την εβδομάδα του τύπου «πως θα πάνε τα πράγματα, πως θα φερθεί η αστυνομία, που θα παρκάρεις εάν πας με Ι.Χ. αλλά και με τα λεωφορεία μήπως βρεθεί κάποιος και πετάξει πέτρες κτλ.»

Όταν μπεις στο ξένο γήπεδο τα τσιμέντα είναι αναμφίβολα κρύα και αφιλόξενα αλλά δε σταματάς να τραγουδάς για την ομάδα σου.  Αισθάνεσαι τον ειδικό σου ρόλο και τον παίζεις πολύ σοβαρά. Οι ευθύνες είναι πολλές. Εκείνη την ώρα εκπροσωπείς τον μεγάλο λαό του Π.Α.Ο.Κ. και η χαλαρότητα δεν επιτρέπεται. Όταν ακούς να βρίζουν την αγάπη μας αλλά και την Θεσσαλονίκη  το μόνο που παθαίνεις είναι να πορώνεσαι και να αποδίδεις περισσότερο.

Η μισή οπαδική ιστορία μας έχει γραφτεί στις εκδρομές. Τα πανό του Π.Α.Ο.Κ. έχουν κρεμαστεί σε κάθε γωνιά της Ελλάδος αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Οι κάθοδοι στην Αθήνα στις δεκαετίες του  70΄ και του 80΄ συνέβαλαν στην «θρυλοποίηση» της Τούμπας γιατί οι αντίπαλοι καταλάβαιναν με αυτά που έβλεπαν τι γινόταν όταν παίζαμε στην έδρα μας.

Χωρίς να το θέλω στις συζητήσεις με τους νεότερους αναφέρομαι συνέχεια στα εκτός έδρας συμβάντα του 80΄.  Στα «ντου» γύρω από τα στενά της Ομόνοιας, στις πορείες μας από εκεί μέχρι το Ο.Α.Κ.Α., στον πετροπόλεμο γύρω από τη Νέα Φιλαδέλφεια, στον Μάκη τον Μανάβη, στον Νικόλα, στις αφραγκιές μας στην Αθήνα που ψιλοθεραπεύονταν από τα ασπρόμαυρα ρεφενέ. Η επιδερμίδα μου, μοιραία, «μυρμηγκιάζει» απ΄τη νοσταλγία και συγκίνηση. Γιατί όλα αυτά αποτελούν μία τεράστια συναισθηματική δεξαμενή προϊόντα μιας επίμονης οπαδικής τρέλας που άφησε τα χνάρια της σε κάθε κερκίδα της χώρας  και σε κάθε εκδρομικό στέκι της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης - Αθήνας…

Αγανακτώ που σήμερα κόβουν τις εκδρομές και στερούν «με το έτσι θέλω» από τη νεότερη, κυρίως, γενιά την τεράστια εμπειρία της εκτός έδρας  συμπαράστασης. Προσπαθούν να πετσοκόψουν τους οπαδικούς μας ορίζοντες και να δημιουργήσουν μία νέα γενιά οπαδών χωρίς τσαγανό και παραστάσεις, χωρίς βαθύτερη «πρεσβευτική» οπαδική νοοτροπία.

Θα πρέπει ο Θόδωρος να προστατέψει το κεκτημένο με κόπο και ιδρώτα δικαίωμα στις εκδρομές που αποτελούν έναν βασικό άξονα της ΠΑΟΚτσήδικης  νοοτροπίας που γιγαντώνει το  κίνημά μας.