Ένα βιβλίο γεμάτο μνήμες...
SHARE:
Μην πάει ο νους σας στο πονηρό δεν θέλω να διαφημίσω το έντυπο αλλά από τότε που το αγόρασα δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τις σελίδες του. Εξαιτίας της έκδοσης αναπλάθω πολύ συχνά τις παρελθούσες ΠΑΟΚτσήδικες εποχές στο κινηματογραφικό πανί του μυαλού μου. Τα νοερά μου ταξίδια στα ιστορικά γεγονότα - στιγμές του παρελθόντος, που βάφτηκαν με ασπρόμαυρο χρώμα, δίνουν και παίρνουν. Όταν πρόκειται για καταστάσεις, από τις αρχές του 70‘ και μετά, ενεργοποιώ, κυρίως, τις αναμνήσεις μου αφού πολλά από τα συμβάντα τα έχω ζήσει από πρώτο χέρι, έστω και εάν οι εικόνες του παρελθόντος μού έρχονται συνήθως ξεθωριασμένες από την αδηφάγο πολυκαιρία…
Για τις ανάγκες, όμως, της νοερής αναπαράστασης των πιο παλιών εποχών επιστρατεύω αναγκαστικά την πλανεύτρα φαντασία μου και μόνο. Τα νοερά μου ταξίδια, τα πάντα βασισμένα στα ιστορούμενα αληθινά γεγονότα, πραγματοποιούνται με «απευθείας πτήσεις» από παιχνίδι σε παιχνίδι, και από δεκαετία σε δεκαετία.
Γίνομαι από φίλαθλος της προπολεμικής εποχής μέχρι και ποδοσφαιριστής της πρώτης ενδεκάδας του Π.Α.Ο.Κ. αλλά και από διοικητικός παράγοντας μέχρι και ρεπόρτερ ανταποκριτής των ασπρόμαυρων γεγονότων της κάθε εποχής που γέμισαν τα ογδόντα τόσα χρόνια της ιστορίας μας.
Όπου, όμως, και εάν περιοδεύσω το ταξιδιάρικο μυαλό μου την με διαφορά πιο δροσερή βουτιά στον ασπρόμαυρο χρονογαλαξία μας, που ευθυγραμμίζει την ψυχή μου και εξιτάρει τα συναισθήματά μου, την κάνω σε κείνη την ιστορική ιδρυτική πράξη του συλλόγου, που έλαβε χώρα στις 30 Μαρτίου 1926 στη Λεωφόρο Νίκης 1, δίπλα στον Πύργο τον Λευκό. Υπογράφηκε από τους, ημίθεους πια, Τριανταφυλλίδη, Κοεμτζόπουλο, Κρητικό, Θεοδοσιάδη, Ιωακειμόπουλο, Δημητριάδη, Αγγελόπουλο και Τσούλκα και οδήγησε μία βδομάδα μετά στη πρώτη γενική συνέλευση του «Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών» της 5ης Απριλίου 1926.
Στα χρόνια του δημοτικού είχα μιλήσει με έναν γείτονα εξηντάρη κύριο που όταν έμαθε τι ομάδα ήμουν μού είπε ότι στην πρώτη γενική συνέλευση του Π.Α.Ο.Κ. πήγαινε, ως πιτσιρικάς - γκαρσόνι κοντινού καφενείου, καφέδες στα ιδρυτικά μέλη, (τώρα αλήθεια-ψέματα μόνο εκείνος ξέρει, αν ζει κιόλας).
Η φαντασία μου, λοιπόν, οργιάζει και δεν το κρύβω ότι σε εκείνο το παρθένο σκηνικό του συλλόγου μας φαντάζομαι ότι έχω μεταφέρει καφέδες και αναψυκτικά για όλους και μετά με μεγάλη αγωνία κάθομαι σε μια γωνιά και περιμένω επίμονα να ακούσω το όνομα του υπό ίδρυση σωματείου. Όταν, λοιπόν, καταλήγουν στο όνομα βγαίνω πρώτος έξω από την αίθουσα και φωνάζω δυνατά, σαν τον πρώτο χουλιγκάνο όλων των εποχών Π.Α.Ο.Κ.-Π.Α.Ο.Κ!!!
Οι περαστικοί με παίρνουν για τρελό και με ρωτάνε: «τι είναι αυτή η παράξενη λέξη που ξεφωνίζεις ρε παιδάκι μου;» και εγώ τους απαντώ ότι έτσι λένε το νέο προσφυγικό σωματείο της πόλης και στο εξής όλοι εμείς οι πρόσφυγες θα είμαστε μόνο Π.Α.Ο.Κ. «Και τι σημαίνει η λέξη αυτή;», «που να ξέρω», τους απαντάω.. και αρχίζω να τρέχω για να αναγγείλω το γεγονός σε όλους, όπως κάνουν στα βαφτίσια με το όνομα του βρέφους…
Σαν τελευταίο σκηνικό φαντάζομαι έναν περαστικό, σοφό από τα χρόνια υπερήλικα πρόσφυγα, να παρακολουθεί από κοντά τη σκηνή με τις πρώτες ΠΑΟΚτσήδικες ιαχές μου, και να μονολογεί «αν γίνουν οι οπαδοί αυτής της νέας ομάδας τρελοί σαν αυτόν τον πιτσιρικά τότε τη βλέπω σύντομα να παίρνει τα πρωτεία όχι μόνο στην πόλη αλλά και σε όλη τη χώρα!».
