Μπούφοι

Ένα οπαδικό μνημείο το οποίο ξεφεύγει από τα όρια μιας ομάδας. Όπως άλλωστε αρμόζει και στην ιστορία του ΠΑΟΚ γενικότερα...

Ένα οπαδικό μνημείο που ναι μεν είναι αφιερωμένο στα έξι παιδιά που άδικα έχασαν τη ζωή τους, ταξιδεύοντας στο πλευρό του Δικεφάλου, τον Οκτώβριο του 1999, αλλά είναι ουσιαστικά ένα μνημείο για τον ΟΠΑΔΟ που ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ώστε να βρεθεί στο πλάι της ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ.

Όποια και αν είναι αυτή.

Είναι ουσιαστικά το μνημείο του ΟΠΑΔΟΥ. Και για αυτό και ΕΠΙΤΡΕΨΑΜΕ λάβαρα και άλλων ομάδων! Γιατί ο ΟΠΑΔΟΣ, δεν έχει χρώματα.

Αυτού που δεν μαχαίρωσε, δεν έφυγε από ένα κατασκευαστικό λάθος, δεν έχασε τη ζωή του σε συμπλοκές.

Αλλά αυτού που ΤΑΞΙΔΕΨΕ για να είναι δίπλα στην ΚΑΨΟΥΡΑ ΤΟΥ.

Αυτού που δίνει κάθε ικμάδα της ζωής του για να είναι δίπλα στα χρώματα που τον μαγεύουν.

Αυτού που κάθε μέρα, όλη μέρα, σκέφτεται μόνο πως θα συγκεντρώσει λεφτά για να πάει στο επόμενο παιχνίδι. Όπου και αν είναι αυτό. Όπως και αν χρειαστεί να πάει.

Αυτού που ΖΕΙ για να ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ, να ΣΤΗΡΙΖΕΙ, να ΒΟΗΘΑΕΙ με όποιον τρόπο μπορεί, την ομάδα που ΕΠΕΛΕΞΕ να στηρίζει.

Είναι το μνημείο αυτού που αρνήθηκε οικογένειες, παιδιά, γονείς, ακόμα και την ίδια του τη ζωή, ώστε να είναι εκεί, να δώσει τη φωνή και όλη του την ενέργεια ώστε να στηρίξει το ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ.

Βλάκα και μπούφε που το βεβήλωσες. Τον ίδιο σου τον εαυτό πρόδωσες.

Αυτόν που ταξίδεψε ως το Βορρά, για να στηρίξει την ομάδα του.

Σαν και αυτούς είσαι και εσύ.

Τον εαυτό σου βεβήλωσες ΜΠΟΥΦΟ!

Και αν δε σέβεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, πως περιμένεις να σε σεβαστούμε εμείς;

Ανίκανοι να χαρακτηριστείτε άνθρωποι. Ντροπή να χαρακτηριστείτε οπαδοί.

Αυτοί είστε.

ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ.

ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ 22 ΧΡΟΝΙΑ.