Να τι είναι το ποδόσφαιρο: Είναι σκωτσέζικο ντουζ!

Σε παλαιότερο κείμενο είχα επισημάνει ότι κατά την άποψή μου το ποδόσφαιρο δεν είναι γιορτή. Ότι δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα θεάματα π.χ. το θέατρο ή τις συναυλίες. Ο λόγος που διαχώρισα την ακρόαση καλλιτεχνικού θεάματος  από τον οπαδισμό είναι ότι στο πρώτο το κέφι σου δεν εξαρτάται από κάποιο αποτέλεσμα και έχει να κάνει περισσότερο με την στιγμιαία ψυχική σου κατάσταση και ελάχιστα με την απόδοση των πρωταγωνιστών της σκηνής ενώ στον αθλητικό αγώνα της οπαδικής σου αγάπης το αποτέλεσμα, και μόνο αυτό, είναι εκείνο που σε οριοθετεί ψυχικά.

Εάν, λοιπόν, το σκορ σε ικανοποιεί τότε οι επόμενες ημέρες θα κυλήσουν ανάλαφρα, λαμπερά και φωτεινά ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα βαρύνουν και θα σκοτεινιάσουν τον ορίζοντα γύρω σου. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και την αναπόφευκτη καζούρα από τον αντιοπαδικό σου περίγυρο. Εφόσον επιμένεις να …εκτείθεσαι με δημόσιες εμφανίσεις είσαι αναγκασμένος να αναχαιτίζεις τα «εχθρικά πυρά» με έτοιμες αποστομωτικές απαντήσεις και επιχειρήματα. Κουραστική διαδικασία όντως…

Σκωτσέζικο ντουζ. Να τι είναι το ποδόσφαιρο στην οπαδική του διάσταση. Το κρύο διαδέχεται το ζεστό, η νίκη την ήττα, η επιτυχία την αποτυχία, η χαρά την απογοήτευση και πάει λέγοντας…

Το ίδιο πράγμα που λίγες μέρες πριν το έβλεπες «μισογεμάτο» μετά από την αποτυχία το βλέπεις με αντίθετη φορά, «μισοάδειο». Την ίδια ομάδα που τη μια αγωνιστική χρίζεις πρωταγωνίστρια γιά τους γρήγορους και ντελικάτους παικταράδες της, έτοιμη για μεγάλα αθλητικά άλματα, την αμέσως επόμενη αναρωτιέσαι πιο μπορεί να είναι το μέλλον της με αυτούς τους δυσκίνητους και «άμπαλους» χειριστές της «τόπας» που σου μάζεψε η διοίκηση  απαιτώντας τον οβολό σου και την διαρκή σου στήριξη.

Και ενώ, λοιπον, το βράδυ της 30ης Ιουλίου η καυτερή νίκη έκλεισε στόματα και τσάκισε κακίες μία βδομάδα μετά η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος άνοιξε την κρύα της βάνα και μας σφήνωσε σε κατεψυγμένες μπανιέρες και δώστου, όλως απροσδόκητα, να παρακαλούμε τον ύψιστο να λυπηθεί, αν όχι όλους εμας, τουλάχιστον τους καρδιοπαθείς αδερφούς μας και να μας αφήσει να κάνουμε ήρεμο δεκαπενταύγουστο μακριά από επιπρόσθετες φαρμακευτικές αγωγές και ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες…

Και άντε στο τέλος μας λυπήθηκε ο Κύριος και  την σκαπουλάραμε. Την επόμενη φορά για ποιο λόγο να συνεχίσει να μας λυπάται εάν εμείς στο μεταξύ δεν μάθουμε να ζούμε την πραγματική φύση του ποδοσφαίρου δηλαδή ανάμεσα στο κρύο και το ζεστό;

Θα πρέπει, επομένως, να οχυρώσουμε καλά το πίσω μέρος του κρανίου εκεί που κατοικοεδρεύουν τα συναισθήματα. Να τυλίξουμε το μέρος αυτό με κατάλληλο αντικαταθληπτικό μονωτικό υλικό ώστε να μην περνάει ούτε το κρύο ούτε το ζεστό αποτέλεσμα. Θα πρέπει πριν πάμε στο γήπεδο να είμαστε προετοιμασμένοι ψυχολογικά για κάθε ενδεχόμενο.

Δεν πα να λένε οι ειδήμονες ότι είμαστε το ακλόνητο φαβορί για την νίκη. Εμείς θα πρέπει να πιστέψουμε μόνο σε αυτό που βλέπουμε και όχι σε αυτό που μας προτείνουν, εκ των προτέρων, να βλέπουμε. Το αντίθετο κάνει κακό στην υγεία. Πραγματικό favori, τελικά, είναι εκείνος που αισθάνεται outsider και πάει να τα δώσει όλα και ό,τι βγει. Αυτή είναι η λύση. Να τα δίνεις όλα χωρίς άγχος και μόνο τότε θα είσαι νικητής. Αυτή είναι η πραγματική διάσταση του αθλητικού ανταγωνισμού.

Μόνο η αγάπη και η προσήλωση στο σωματείο δεν μονώνεται. Χάσει-κερδίσει η ομάδα εμείς είμαστε εκεί  σαν έτοιμοι από καιρό και για το Party της νίκης αλλά και για το καταθληπτικό τρόπαιο της ήττας.

ΠΑΟΚΑΡΑ σ΄αγαπώ!