Κρίμα, γιατί μπορούσε..

Είναι το χειρότερο είδος αποκλεισμού. Είναι αυτό που προκαλεί τον μεγαλύτερο εκνευρισμό, αυτό που αφήνει την χειρότερη αίσθηση. Το να ξέρεις πως μπορείς, να δείχνεις πως είσαι ικανός και δυνατός, αλλά στο τέλος να φεύγεις με άδεια χέρια. Έγινε με τον Άγιαξ πολλάκις, έγινε με τη Σάλκε και τώρα προστέθηκε και η Μαρσέιγ σε αυτή τη λίστα.

Τι είδαμε λοιπόν χθες; Είδαμε μια Τούμπα καζάνι να πνίγει την Μαρσέιγ στο πρώτο εικοσάλεπτο του αγώνα με τους Γάλλους να μην ξέρουν που πατάνε και που βρίσκονται και σε αυτό το χρονικό διάστημα να χάνει τρεις τεράστιες ευκαιρίες όχι απλά για να προηγηθεί, αλλά και για να πάρει σκορ πρόκρισης.

Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε σε όλο το παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ τις ανεπανάληπτες ευκαιρίες, ο αντίπαλος το γκολ σε μια στιγμή ατομικού λάθους και ένα τεράστιο «κρίμα να πλανάται στον αέρα της Τούμπας.

Πέραν της ατυχίας όμως, στοίχισε και η έλλειψη ποιότητας σε αρκετές θέσεις, κάτι το οποίο έγινε φανερό χθες σε απόλυτο βαθμό. Ωστόσο, η ομάδα ήταν συγκινητική και όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν ό,τι μπορούσαν, χωρίς να υστερεί κανένας με κορυφαίο βέβαια τον Ράζβαν Λουτσέσκου που κατάφερε να χτίσει ένα σύνολο το οποίο ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες και το θεωρητικό ταβάνι του, δείχνοντας πως τα καλύτερα έρχονται.

Μην κλαις γιατί τελείωσε..Γέλα επειδή συνέβη.

La Lucha Sigue.