Ο ρουφιάνος μαστιγωτής και η ασπρόμαυρη ομπρέλα

Η διαβίωσή μας ρυθμίζεται αναμφισβήτητα με πολύ σκληρούς κοινωνικούς όρους. Η ανεργία, η φτώχεια και η ακρίβεια στρώνουν το χαλί μιας πολύ ψυχρής καθημερινότητας με τα δάνεια, τις κάρτες, και τους λογαριασμούς  να σφίγγουν συνεχώς τον κλοιό μιας αξιοπρεπούς ζωής. Τα περισσότερα πολυδιαφημιζόμενα από τα ΜΜΕ καταναλωτικά αγαθά αποτελούν απαγορευμένο καρπό στους πολλούς οι οποίοι αναγκαστικά βολεύονται με τις φθηνές απομιμήσεις προϊόντων και επιλογών διαβίωσης που περισσότερο ικανοποιούν την ανάγκη να ονειρεύεται κανείς παρά τις ρεαλιστικές μας ανάγκες.

Οι μισός τουλάχιστον από τον πληθυσμό που συνωστίζεται στις κερκίδες της Τούμπας αντιμετωπίζει τον εφιάλτη αυτής της απάνθρωπης και άδικης πραγματικότητας. Και όμως, από το πραγματικό υστέρημά τους  επιδιώκουν να συμμετέχουν, ισάξια και ισότιμα, στο συνεχόμενο ασπρόμαυρο πανηγύρι, αφού είναι βέβαιο ότι σε κείνον τον μοναδικό χώρο βρίσκουν ένα μεγάλο συναισθηματικό αποκούμπι - παρηγοριά ενάντια στον «έξω κόσμο».

Αυτός ο «έξω κόσμος» είναι ένα μαστίγιο αγκαθωτό που όταν σε βρει χαλαρό δεν στο συγχωρεί με τίποτα και σε ματώνει αδυσώπητα. Στον «μέσα κόσμο» της Τούμπας, όμως, τα πράγματα, χρόνια τώρα και από τα πολύ παιδικά μας χρόνια, εξελίσσονται διαφορετικά. Οι ορατές έξω κοινωνικές αδικίες και προβλήματα εκεί μέσα ισοπεδώνονται. Κοιτάζεις ψηλά και βλέπεις μόνο μια μεγάλη ριγωτή ασπρόμαυρη ομπρέλα να σκεπάζει τον ουρανό χωρίς, όμως, να κρύβει τον ήλιο. Εκεί από κάτω νιώθεις μια αγαπημένη μητρική προστασία. Η οπαδική συναισθηματική έκρηξη την ώρα του αγώνα μονώνει προστατευτικά τον εγκέφαλο που  σκέπτεται μόνο αυτό που τριγύρω βλέπει ακόμα και εάν το θέαμα είναι πανάθλιο. Είτε ζητωκραυγάζεις είτε κράζεις εκείνο το αόρατο θλιβερό μαστίγιο, που σε λίγο θα σε περιμένει, και πάλι, εκεί έξω για νέες μονομαχίες, ούτε που το συλλογιέσαι.

Τελειώνει το παιχνίδι  και καθώς σβήνουν τα φώτα η μεγάλη ουράνια ασπρόμαυρη ομπρέλα βασανιστικά απομακρύνεται αλλά και η ηδονισμένη, με την πολύωρη γηπεδική διαδικασία, σκέψη μας αλλάζει δίκτυο και επανασυντονίζεται με την μαύρη πραγματικότητα του πανάθλιου εξωτερικού μαστιγωτή. Η ελπίδα για καλύτερες επόμενες μέρες  γεννάται μόνο με τη νίκη της ομάδας που σε αυτή τη περίπτωση  ισοδυναμεί με τον μυθικό σούπερ - μαν που θα κυνηγάει τους κακούς και θα μας προστατεύει ηθικά και ψυχολογικά ενάντια στον άχαρο «έξω κόσμο». Αν, όμως, πέρα από την αναπόφευκτη λήξη της Τουμπιώτικης τελετής, επιπλέον, έχουμε χάσει …  τότε άστα καλύτερα. Ολόκληρο το πάνελ των καλών μυθικών ηρώων των κόμικς να καλέσουμε ο αλητήριος δήμιος με το καμτσίκι θα είναι συνεχώς μπροστά μας προβάλλοντας σαδιστικά τα προειδοποιητικά του χτυπήματα λίγα μόλις εκατοστά από την μαλακή μας πλάτη…

Σε αυτούς τους ρυθμούς κυλάει, από τα παιδικά μέχρι και τα γεροντίστικα χρόνια του, ο στρατιώτης ΠΑΟΚτσής (και όχι, βέβαια, ο κατά περίπτωση οπλοφόρος της ιδέας μας). Ελπίδα να μας τύχει κάτι καλύτερο δεν βλέπω να υπάρχει (λέτε, να υπάρχει κάτι και να μην το ξέρουμε; Μπα…).

Το μόνο που ζητάμε είναι να γλιστρήσει, επιτέλους, από την ταράτσα του ο ρουφιάνος ο μαστιγωτής, χαρίζοντας με την πτώση του υγεία σε όλους, αλλά και έναν συνεχώς ανερχόμενο και υγιή Π.Α.Ο.Κ. με πολλούς σαν τον  Ζαγοράκη ηγέτες και μαχητές, πρεσβευτές της μόνης ιδέας που κατορθώνει όλα τα χρόνια να μυρμηγκιάζει το κορμί μας όσες φορές την προβάλλουμε σαν  εικόνα στην πολυχρησιμοποιημένη οθόνη του μυαλού μας.