Ιός «Μπάρτσα»!

Λέω να ασχοληθούμε λίγο με μια ομάδα που, ακόμα και οι άσχετοι με το ποδόσφαιρο, γνωρίζουν και εκτιμούν ( ? )

Το χτεσινό (20/2) παιχνίδι στο Μιλάνο, αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βγουν πολλά συμπεράσματα.

Η νίκη της Μίλαν επί της Μπαρτσελόνα ήρθε για πολλούς ξαφνικά, για άλλους φυσιολογικά. Η αλήθεια είναι πάντως πως, πριν το παιχνίδι ουσιαστικά κανείς δεν μπορούσε να ποντάρει σε νίκη των Ιταλών. Ούτε ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι!

Εντός των γραμμών όμως, άλλα είδαν τα μάτια μας…

Δεν θα ήθελα να πιάσω μία-μία τις φάσεις, για να κρίνουμε την ήττα της Μπάρτσα από μία, όπως και να το κάνουμε, πιο αδύναμη ομάδα.

Το σημαντικό για μένα είναι το γεγονός πως όλοι περιμέναμε λίγο πολύ ότι φτάνει στο τέλος η παντοδυναμία της Μπαρτσελόνα (χωρίς αυτό να σημαίνει πως κατέρρευσε ήδη, ή πως ο αποκλεισμός της είναι δεδομένος…).

Μερικοί μάλιστα βιάζονταν να προεξοφλήσουν αυτό το τέλος.

Εδώ και πολλά πλέον χρόνια, παρατηρώ όχι τόσο τη λατρεία που δείχνουν πολλοί στους Καταλανούς, μα κυρίως το μένος όσων δεν υποστηρίζουν τη Μπάρτσα.

Προσωπικά, ήμουν από το παρελθόν φίλα προσκείμενος στους Μπλαουγκράνα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα μπω στη διαδικασία να παθιαστώ για πάρτη τους (για μένα, ένας είναι ο σύλλογος που ξεπερνά τα όρια του ποδοσφαίρου, κι αυτός είναι ο ΠΑΟΚ). Παρακολούθησα λοιπόν την πορεία τους, όπως και πολλοί άλλοι ποδοσφαιρόφιλοι.

Είδα τις βραδιές που χάρισαν στο κοινό, είδα και τα μειονεκτήματα που έβγαζαν στο χορτάρι.

Αυτό το μίσος λοιπόν που έβγαζαν πολλοί, γνωστοί μου και μη, για την ομάδα της Βαρκελώνης, νομίζω πως είναι το λιγότερο «περίεργο»

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαφωνεί, να αντιπαθεί, ακόμα και να λοιδορεί. Το να κλείνει τα μάτια του όμως σε μια περίπτωση όπως της Μπάρτσα, δεν έχει λογική.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε όλοι, πως η ομάδα αυτή, τα τελευταία χρόνια, ακόμα και αν δεν μας αρέσει αυτό που αποδίδει εντός των γραμμών, αν μη τι άλλο, κατάφερε να αναγκάσει τους πάντες να αγωνίζονται με ψυχολογία ηττημένου, απέναντί της.

Έχει καταφέρει να θυμίσει και πάλι την έννοια «ομαδικότητα».

Έχει καταφέρει να δημιουργήσει την εικόνα του ανίκητου, όπου και αν αγωνίστηκε.

Κυρίως όμως, έχει καταφέρει από μόνη της, να αλλάξει την πορεία του ποδοσφαίρου, όσο λίγες ομάδες στην ιστορία.

Αγωνιστικά, θα συμφωνήσω ότι έχει πολλά αρνητικά σημεία πλέον.

Διότι κι εγώ έχω κουραστεί από την ατέρμονη φλυαρία της. Από την άρνηση για οποιαδήποτε απόκλιση εκ του πλάνου. Θα έφτανα μάλιστα στο σημείο να τη χαρακτηρίσω πολλές φορές συντηρητική ομάδα, που σκέφτεται μόνο το αποτέλεσμα.

Έχω κι εγώ κουραστεί από το «γύρω γύρω όλοι από την αντίπαλη περιοχή».

Όπως και να το κάνουμε όμως, η Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών, θα φτάσει από μόνη της σε ένα αδιέξοδο, είτε λόγω αποχώρησης του Γουαρδιόλα, είτε λόγω αποχώρησης παικτών. Είτε κυρίως, λόγω κακής αγωνιστικής πορείας!

Όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις ομάδες.

Μέχρι να συμβεί αυτό όμως, είναι κρίμα και άδικο, να αντιμετωπίζεται μια τέτοια καλοκουρδισμένη μηχανή, ως μισητός αντίπαλος. Ως «ιός» που χαλάει το ποδόσφαιρο! (Ναι, εκεί έχει φτάσει η γκρίνια ορισμένων).

Κάποια στιγμή λοιπόν, αυτός ο… ιός, θα βρει το δάσκαλό του. Οι αντίπαλοι θα μάθουν να την αντιμετωπίζουν και να το βραχυκυκλώνουν. Ίσως και πιο σύντομα από ότι περιμέναμε.

Μέχρι τότε όμως, λίγος σεβασμός, δε βλάπτει… Τι λέτε;

ΥΓ. Θα το γράψω από τώρα, και θα το επαναλαμβάνω για καιρό : Ο ΠΑΟΚ του Δώνη, που τόσα του έχω σύρει, έχει τη δυνατότητα να πάρει ένα πανάξιο διπλό στον Πειραιά, πριν κλείσει η χρονιά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και θαύματα. Έχουμε καιρό όμως να το αναλύσουμε…