Ξημερώνει εποχή... ΠΑΟΚ

Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος. Μόλις είχε μπει ο Ιούνιος και το οργισμένο κατευόδιο από τον κόσμο του ΠΑΟΚ, έκρυψε οργή, πίκρα, θυμό, απογοήτευση και λίγο... τρολάρισμα: «Δεν θα πάτε φέτος διακοπές. Διακοπές. Διακοπέεες.».

Όντως, δεν πήγαν διακοπές. Έτσι μαντάρα που τα έκαναν, δεν πήγαν. Όσοι πρόλαβαν κι έκαναν, ζήτημα αν πρόλαβαν να τις χαρούν. Μετά από καμιά 20αριά μέρες μαζεύτηκαν για την πρώτη προπόνηση της νέας σεζόν. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου του 2015 και η σεζόν έμοιαζε ναρκοθετημένη πριν καν αρχίσει. Ελάχιστη ξεκούραση, προετοιμασία πατ-κιουτ για τα ευρωπαϊκά νοκ-άουτ που έκριναν τον κορβανά για την νέα σεζόν, κόντρα πίεση, κόντρα ξεφωνητό. Το τέλειο σκηνικό για μία άθλια σεζόν.

Από τότε πέρασαν 340 μέρες, μετρημένες προς μία - μία. Βάναυσο για κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, που κάνει πρωταθλητισμό. Βάρβαρο. Ένας Γολγοθάς που όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις πουθενά σε κανονική ποδοσφαιρική χώρα. Ο ΠΑΟΚ ήταν από τις πρώτες ομάδες στην (δυτική) Ευρώπη που ξεκίνησε προετοιμασία και σίγουρα η τελευταία που την ολοκλήρωσε. Το τέλειο χρονοδιάγραμμα για την απόλυτη καταστροφή.

Σε αυτές τις 340 ημέρες μεσολάβησαν 36 επίσημα παιχνίδια πρωταθλήματος (30 για την κανονική διάρκεια και άλλα 6 για τα πλέι-οφ) όπου το πιστόλι ήταν μονίμως στον κρόταφο. Άλλα 12 ευρωπαϊκά βράδια Europa League, τα περισσότερα από τα οποία ήταν πάνω σε τεντωμένη κλωστή. Άλλα 8 στο κύπελλο (7 για την ακρίβεια, αφού στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Βόλου πήγε η ομάδα νέων), που ανεβάζει την σούμα στα 55. Ασύλληπτο νούμερο για ελληνική ομάδα, χωρίς να μπαίνουν μέσα οι έξτρα επιβαρύνσεις λόγω εθνικών ομάδων.

Η βενζίνη στο ρεζερβουάρ έφτασε ίσα - ίσα. Οριακά. Δεν περίσσεψε ούτε στάλα. Το όχημα άρχισε να... μουγκρίζει, νηστικό από καύσιμα στα τελευταία λεπτά του βασανιστικού παιχνιδιού με τον Παναθηναϊκό. Να αγκομαχά. Να σβήνει. Δώσε μία ακόμα στην μίζα, μπας και πάρει μπροστά, μία κατηφόρα έμεινε, λίγα μέτρα ακόμα, το τελευταίο σφύριγμα ήταν ότι πιο λυτρωτικό έχει ακουστεί στην «Τούμπα» εδώ και κάτι... αιώνες. Αυτή τη φορά θα έχει διακοπές. Χαρούμενες. Ξένοιαστες. Λυτρωτικές.

Για τρίτη φορά στην ιστορία του, ο ΠΑΟΚ θα κυνηγήσει το όνειρο των ομίλων του Champions League και το σάουντρακ αυτή τη φορά στο γήπεδο ήταν σαφώς πιο χαρμόσυνο: «Τι ωραία που θα τεντώνει, μες την Του, μες την Τούμπα το σεντόνι». Διάολε, 134 διαφορετικές ομάδες έχουν παίξει στους ομίλους, δεν θα κάτσει το άτιμο και στον ΠΑΟΚ που τόσο νταλκά το έχει;

Ο πλανήτης του ΠΑΟΚ είναι καταραμένος από τους Θεούς να μην έχει ποτέ του ηρεμία. Είναι ένας πλανήτης εσωστρεφής και αυτοκαταστροφικός. Εμονικός και μανιοκαταθλιπτικός. Σε αυτές τις 340 ημέρες είδε δύο τεχνικούς διευθυντές, δύο προπονητές και 29 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές στο χορτάρι. Έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στις θλάσεις και είδε την πιο δαπανηρή, μουράτη, αστραφτερή μεταγραφή στην ιστορία της να αποδεικνύεται... ντεμέκ!

Είδε τον πρόεδρο του να φτάνει στα όρια νευρικής κρίσης, τον κόσμο να μπουκάρει μέσα για να ισοπεδώσει τα πάντα στον πρώτο προημιτελικό με τον Ολυμπιακό, την ομάδα να αγκομαχάει για να μπει, ασθμαίνοντας στα πλέι-οφ, έχοντας ένα προπονητή που πολλοί αποκάλεσαν μαθητευόμενο μάγο και... βύσμα. Εκεί, ξεκίνησε από το απόλυτο μηδέν και με μειονέκτημα δύο πόντων, χωρίς κόσμο στα δύο πρώτα εντός, με κόκκινη στο κεφάλι στα δύο πρώτα δύσκολα εκτός (με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ), κι όμως όσο πιο δύσκολη γινόταν η πίστα, τόσο περισσότερο αυτός ατσαλωνόταν!

Ο ΠΑΟΚ είναι φτιαγμένος από ένα περίεργο μέταλλο που όσο το χτυπάς, τόσο σκληραίνεις. Όσο το σφίγγεις με την αγάπη σου, το λιώνεις και το κάνεις να μοιάζει με μπαγιάτικη... αλοιφή.

Θεωρητικά, απέναντι στον Παναθηναϊκό τα πάντα ήταν στρωμένα. Έτοιμα. Δύο αποτελέσματα, έδρα, κόσμος, παλμός, προβάδισμα, πρίμα διαιτησία, ψυχολογία. Ωστόσο, στον περίεργο πλανήτη ΠΑΟΚ τίποτα δεν έρχεται έτσι εύκολα. Τα πάντα πρέπει να έχουν σασπένς, καρδιοχτύπι, βάσανο, ταλαιπώρια. Ακόμα και η απόκρουση του Γλύκου στο φινάλε στο τέλειο σουτ του Πέτριτς είναι η σφραγίδα αυτού του περίεργου DNA.

Ο άνθρωπος που έκανε το αστείο λάθος στην πρώτη αγωνιστική των πλέι-οφ απέναντι στην ΑΕΚ, ο τερματοφύλακας στον οποίο καταλογίζεται πως «τρώει» όσους έρχονται δίπλα του, αυτός που έχει ακούσει τα περισσότερα διαχρονικά από την εξέδρα, γίνεται ήρωας! Ο ΠΑΟΚ πήγε να χάσει το Champions League από γκολ ενός παίκτη που έχει ήδη ανακοινώσει την αποχώρηση του από την ενεργό δράση. Για τέτοια παράνοια μιλάμε!

Το δύσκολο κομμάτι έφυγε. Ο ΠΑΟΚ έφτασε από το μηδέν στο ένα. Ξεπέρασε το... τίποτα των τελευταίων ετών. Έλυσε το χειρόφρενο της ακινησίας. Για να γκαζώσει πρέπει πρώτα να μάθει να τσουλάει το όχημα. Η παραμονή του Ίβιτς είναι κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση.

Ο Βλάνταν, όπως γίνεται σε όλες τις δουλειές, κέρδισε την παραμονή του, με την δουλειά του, τα αποτελέσματα του, όχι το βιογραφικό ή τις καλές δημόσιες σχέσεις. Συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα, ένωσε σαν κόλλα τα αποδυτήρια, έσφιξε τις γραμμές στο γήπεδο, σοβάρεψε την κατάσταση, μα το σημαντικότερο. Μοιάζει ο πρώτος προπονητής που κάνει τον Ιβάν Σαββίδη να είναι σίγουρος μαζί του. Τόσα που 'χει δει κι αυτός...

Ο ΠΑΟΚ για πρώτη φορά μπορεί να θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Του δικού του παιχνιδιού. Έχει χρήματα και ιδιοκτήτη με λύσσα να τα επενδύσει / σκορπίσει. Έχει φάει τόσες σφαλιάρες, που μοιάζει πια να ξέρει τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει. Για πρώτη φορά μπορεί να συνδυάσει την γηπεδική, με την εξωγηπεδική ισχύ. Σε αυτή την τραυματική σεζόν κατάφερε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ξεσκαρτάρει ότι δεν του κάνει και να χτίσει πάνω σε ότι του κάνει.

Ο ΠΑΟΚ ξέφυγε από το... τίποτα. Του μένει το κάτι. Αν έρθει το σεντόνι, καλώς να ορίσει. Διαφορετικά, το «κάτι», είναι το αμέσως επόμενο. Ένας τίτλος. Κάτι χειροπιαστό. Κάτι, που θα πείσει για την εξελικτική διαδικασία του πράγματος. Όποιος δεν θέλει να δει ότι ξημερώνει εποχή ΠΑΟΚ, εθελοτυφλεί. Ο μοναδικός, που μπορεί να την ανακόψει είναι ο ίδιος ο αυτοκαταστροφικός οργανισμός του ΠΑΟΚ. Κανείς άλλος...

 Σωτήρης Μήλιος...

Ο ΠΑΟΚ ξέφυγε από το... τίποτα. Του μένει το κάτι. Αν έρθει το σεντόνι, καλώς να ορίσει. Διαφορετικά, το «κάτι», είναι το αμέσως επόμενο. Ένας τίτλος. Κάτι χειροπιαστό. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...

Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος. Μόλις είχε μπει ο Ιούνιος και το οργισμένο κατευόδιο από τον κόσμο του ΠΑΟΚ, έκρυψε οργή, πίκρα, θυμό, απογοήτευση και λίγο… τρολάρισμα: «Δεν θα πάτε φέτος διακοπές. Διακοπές. Διακοπέεες.». 

Όντως, δεν πήγαν διακοπές. Έτσι μαντάρα που τα έκαναν, δεν πήγαν. Όσοι πρόλαβαν κι έκαναν, ζήτημα αν πρόλαβαν να τις χαρούν. Μετά από καμιά 20αριά μέρες μαζεύτηκαν για την πρώτη προπόνηση της νέας σεζόν. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου του 2015 και η σεζόν έμοιαζε ναρκοθετημένη πριν καν αρχίσει. Ελάχιστη ξεκούραση, προετοιμασία πατ-κιουτ για τα ευρωπαϊκά νοκ-άουτ που έκριναν τον κορβανά για την νέα σεζόν, κόντρα πίεση, κόντρα ξεφωνητό. Το τέλειο σκηνικό για μία άθλια σεζόν.

Από τότε πέρασαν 340 μέρες, μετρημένες προς μία - μία. Βάναυσο για κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, που κάνει πρωταθλητισμό. Βάρβαρο. Ένας Γολγοθάς που όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις πουθενά σε κανονική ποδοσφαιρική χώρα. Ο ΠΑΟΚ ήταν από τις πρώτες ομάδες στην (δυτική) Ευρώπη που ξεκίνησε προετοιμασία και σίγουρα η τελευταία που την ολοκλήρωσε. Το τέλειο χρονοδιάγραμμα για την απόλυτη καταστροφή.

Σε αυτές τις 340 ημέρες μεσολάβησαν 36 επίσημα παιχνίδια πρωταθλήματος (30 για την κανονική διάρκεια και άλλα 6 για τα πλέι-οφ) όπου το πιστόλι ήταν μονίμως στον κρόταφο. Άλλα 12 ευρωπαϊκά βράδια Europa League, τα περισσότερα από τα οποία ήταν πάνω σε τεντωμένη κλωστή. Άλλα 8 στο κύπελλο (7 για την ακρίβεια, αφού στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Βόλου πήγε η ομάδα νέων), που ανεβάζει την σούμα στα 55. Ασύλληπτο νούμερο για ελληνική ομάδα, χωρίς να μπαίνουν μέσα οι έξτρα επιβαρύνσεις λόγω εθνικών ομάδων. 

Η βενζίνη στο ρεζερβουάρ έφτασε ίσα - ίσα. Οριακά. Δεν περίσσεψε ούτε στάλα. Το όχημα άρχισε να… μουγκρίζει, νηστικό από καύσιμα στα τελευταία λεπτά του βασανιστικού παιχνιδιού με τον Παναθηναϊκό. Να αγκομαχά. Να σβήνει. Δώσε μία ακόμα στην μίζα, μπας και πάρει μπροστά, μία κατηφόρα έμεινε, λίγα μέτρα ακόμα, το τελευταίο σφύριγμα ήταν ότι πιο λυτρωτικό έχει ακουστεί στην «Τούμπα» εδώ και κάτι… αιώνες. Αυτή τη φορά θα έχει διακοπές. Χαρούμενες. Ξένοιαστες. Λυτρωτικές.

Για τρίτη φορά στην ιστορία του, ο ΠΑΟΚ θα κυνηγήσει το όνειρο των ομίλων του Champions League και το σάουντρακ αυτή τη φορά στο γήπεδο ήταν σαφώς πιο χαρμόσυνο: «Τι ωραία που θα τεντώνει, μες την Του, μες την Τούμπα το σεντόνι». Διάολε, 134 διαφορετικές ομάδες έχουν παίξει στους ομίλους, δεν θα κάτσει το άτιμο και στον ΠΑΟΚ που τόσο νταλκά το έχει;

Ο πλανήτης του ΠΑΟΚ είναι καταραμένος από τους Θεούς να μην έχει ποτέ του ηρεμία. Είναι ένας πλανήτης εσωστρεφής και αυτοκαταστροφικός. Εμονικός και μανιοκαταθλιπτικός. Σε αυτές τις 340 ημέρες είδε δύο τεχνικούς διευθυντές, δύο προπονητές και 29 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές στο χορτάρι. Έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ στις θλάσεις και είδε την πιο δαπανηρή, μουράτη, αστραφτερή μεταγραφή στην ιστορία της να αποδεικνύεται… ντεμέκ! 

Είδε τον πρόεδρο του να φτάνει στα όρια νευρικής κρίσης, τον κόσμο να μπουκάρει μέσα για να ισοπεδώσει τα πάντα στον πρώτο προημιτελικό με τον Ολυμπιακό, την ομάδα να αγκομαχάει για να μπει, ασθμαίνοντας στα πλέι-οφ, έχοντας ένα προπονητή που πολλοί αποκάλεσαν μαθητευόμενο μάγο και… βύσμα. Εκεί, ξεκίνησε από το απόλυτο μηδέν και με μειονέκτημα δύο πόντων, χωρίς κόσμο στα δύο πρώτα εντός, με κόκκινη στο κεφάλι στα δύο πρώτα δύσκολα εκτός (με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ), κι όμως όσο πιο δύσκολη γινόταν η πίστα, τόσο περισσότερο αυτός ατσαλωνόταν!

Ο ΠΑΟΚ είναι φτιαγμένος από ένα περίεργο μέταλλο που όσο το χτυπάς, τόσο σκληραίνεις. Όσο το σφίγγεις με την αγάπη σου, το λιώνεις και το κάνεις να μοιάζει με μπαγιάτικη… αλοιφή. 

Θεωρητικά, απέναντι στον Παναθηναϊκό τα πάντα ήταν στρωμένα. Έτοιμα. Δύο αποτελέσματα, έδρα, κόσμος, παλμός, προβάδισμα, πρίμα διαιτησία, ψυχολογία. Ωστόσο, στον περίεργο πλανήτη ΠΑΟΚ τίποτα δεν έρχεται έτσι εύκολα. Τα πάντα πρέπει να έχουν σασπένς, καρδιοχτύπι, βάσανο, ταλαιπώρια. Ακόμα και η απόκρουση του Γλύκου στο φινάλε στο τέλειο σουτ του Πέτριτς είναι η σφραγίδα αυτού του περίεργου DNA.

Ο άνθρωπος που έκανε το αστείο λάθος στην πρώτη αγωνιστική των πλέι-οφ απέναντι στην ΑΕΚ, ο τερματοφύλακας στον οποίο καταλογίζεται πως «τρώει» όσους έρχονται δίπλα του, αυτός που έχει ακούσει τα περισσότερα διαχρονικά από την εξέδρα, γίνεται ήρωας! Ο ΠΑΟΚ πήγε να χάσει το Champions League από γκολ ενός παίκτη που έχει ήδη ανακοινώσει την αποχώρηση του από την ενεργό δράση. Για τέτοια παράνοια μιλάμε!

Το δύσκολο κομμάτι έφυγε. Ο ΠΑΟΚ έφτασε από το μηδέν στο ένα. Ξεπέρασε το… τίποτα των τελευταίων ετών. Έλυσε το χειρόφρενο της ακινησίας. Για να γκαζώσει πρέπει πρώτα να μάθει να τσουλάει το όχημα. Η παραμονή του Ίβιτς είναι κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση.

Ο Βλάνταν, όπως γίνεται σε όλες τις δουλειές, κέρδισε την παραμονή του, με την δουλειά του, τα αποτελέσματα του, όχι το βιογραφικό ή τις καλές δημόσιες σχέσεις. Συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα, ένωσε σαν κόλλα τα αποδυτήρια, έσφιξε τις γραμμές στο γήπεδο, σοβάρεψε την κατάσταση, μα το σημαντικότερο. Μοιάζει ο πρώτος προπονητής που κάνει τον Ιβάν Σαββίδη να είναι σίγουρος μαζί του. Τόσα που ‘χει δει κι αυτός…

Ο ΠΑΟΚ για πρώτη φορά μπορεί να θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Του δικού του παιχνιδιού. Έχει χρήματα και ιδιοκτήτη με λύσσα να τα επενδύσει / σκορπίσει. Έχει φάει τόσες σφαλιάρες, που μοιάζει πια να ξέρει τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει. Για πρώτη φορά μπορεί να συνδυάσει την γηπεδική, με την εξωγηπεδική ισχύ. Σε αυτή την τραυματική σεζόν κατάφερε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ξεσκαρτάρει ότι δεν του κάνει και να χτίσει πάνω σε ότι του κάνει.

Ο ΠΑΟΚ ξέφυγε από το... τίποτα. Του μένει το κάτι. Αν έρθει το σεντόνι, καλώς να ορίσει. Διαφορετικά, το «κάτι», είναι το αμέσως επόμενο. Ένας τίτλος. Κάτι χειροπιαστό. Κάτι, που θα πείσει για την εξελικτική διαδικασία του πράγματος. Όποιος δεν θέλει να δει ότι ξημερώνει εποχή ΠΑΟΚ, εθελοτυφλεί. Ο μοναδικός, που μπορεί να την ανακόψει είναι ο ίδιος ο αυτοκαταστροφικός  οργανισμός του ΠΑΟΚ. Κανείς άλλος…