Κάθε ομάδα έχει τον αρχηγό που της αξίζει...

Είναι κάποιες στιγμές που «φωτίζουν» το ποδόσφαιρο. Από αυτές που σου υπενθυμίζουν πως το νόημα του πρωταθλητισμού μπορεί να «γεννήσει» τα πιο όμορφα συναισθήματα. Ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά παρηγοριάς. «Γκολ» που ισοδυναμούν με νίκες. Ενέργειες που προσυπογράφουν οι προσωπικότητες.

Και μιλώντας για την Κ15, τέτοιες ενέργειες φαντάζουν πολύ πιο σπουδαίες από νίκες και πρωταθλήματα. Η Κ15 του Δικεφάλου «σφράγισε» με επιβλητικό τρόπο την κατάκτηση του πρωταθλήματος στον τελικό του Final 4, επικρατώντας του Άρη με 3-1, ωστόσο, φαντάζει πολλαπλά κερδισμένη από το χαρακτήρα και την προσωπικότητα που έβγαλαν οι πιτσιρικάδες.

Με χαρακτηριστικότερη τη φάση στο 57ο λεπτό της αναμέτρησης. Με το δείκτη του σκορ στο 3-0, σε μία από τις τρελές κούρσες του, ο Σμυρλής βρέθηκε σε θέση τετ α τετ με τον τερματοφύλακα του Άρη. Ο άσος του Δικεφάλου δεν κατάφερε να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα και φάνηκε να τα βάζει με τον εαυτό του παρά το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ θεωρητικά είχε «κλειδώσει» τη νίκη. Άμεσα ο συμπαίκτης του, Γιώργος Κούτσιας και σκόρερ των δύο τερμάτων, έσπευσε δίπλα του προκειμένου να τον αγκαλιάσει και να τον εμψυχώσει.

Όπως πολύ εύστοχα ανέφερε και η «ασπρόμαυρη» ΠΑΕ: «Αν αυτή δεν είναι η στιγμή του τελικού, ειλικρινά δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάποια άλλη. Ακόμα κι αν έχουμε πολλές ποδοσφαιρικά ωραίες εικόνες στο μυαλό μας...».

Και όλα αυτά σε έναν ΠΑΟΚ που έχει επιβάλλει την κυριαρχία του σε όλα τα τμήματα, όντας το απόλυτο αφεντικό. Σε έναν ΠΑΟΚ που η νίκη δεν φαντάζει αυτοσκοπός. Σε έναν ΠΑΟΚ που τα πρωταθλήματα μπορούν να περιμένουν καθώς πρωταρχικός στόχος είναι το «χτίσιμο» χαρακτήρων και προσωπικοτήτων. Σε έναν ΠΑΟΚ που μπορεί να χαμογελά καθώς το «εμείς» υπερτερεί του «εγώ». Σε έναν ΠΑΟΚ και σε μια ηλικία που τίποτα από αυτά δεν μπορεί να θεωρείται αυτονόητο...