Δημοκρατικές... δικτατορίες, Μέξας, Λυκογιάννης και τα παιδιά με τα παντελονάκια

Δεν χρειάζεται και πολύ χρόνο σκέψης για την απάντηση. Πολλά θα ήταν διαφορετικά σε μέγιστο βαθμό. Κακώς... Μεταξύ μας; Χαρήκαμε που και στην ήττα από την ΑΕΚ υπήρχαν φωνές που έκαναν κριτική στον Μέξα και στους παίκτες. Έτσι σφυρηλατείται ο χαρακτήρας μιας ομάδας με σημαντικό brand name, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δεν ανήκει στην ελίτ στην οποία ανήκε κάποτε.Το κάζο με την Λάρισα ήταν πάντως τεράστιο.

Κάκιστη η εικόνα της ομάδας, θύμισε ειδικά στο αμυντικό κομμάτι την άθλια παρουσία σε Ιβανώφειο και ΟΑΚΑ. Μετά από δουλειά 4 μηνών αυτό είναι μη αποδεκτό. Δεν γίνεται η Λάρισα που είχε "αόρατους" τους παίκτες ρακέτας να έχει στο 2ο ημίχρονο 9/12 δίποντα, 17 βολές και μόλις 7 λάθη. Η Λάρισα που ήταν η μοναδική ομάδα με 3 ματς φέτος, η Λάρισα από όπου ακούγονταν φήμες για τον κόουτς και τους Μπράουν, Γκούντγουιν, η Λάρισα που είχε σε κάκιστη μέρα τον "πολύ" Ρας, η Λάρισα που γύρισε το παιχνίδι με Καμπερίδη, Παπαδάκη (και μπράβο στα παιδιά). Με τον πρώτο να καρφώνει εύκολα στο καλάθι του ΠΑΟΚ όχι με προσπάθεια στατική από κάτω αλλά βρίσκοντας διάδρομο στην άδεια άμυνα των γηπεδούχων.

Το +12 που έγινε -1 σε 7 λεπτά, οι 93 πόντοι στην άμυνα με τους παίκτες να μην ξέρουν τι, πως και πότε να μαρκάρουν, η πλημμυρική κατάσταση στην επίθεση, καθώς ένα υποτυπώδες πάσινγκ γκέιμ (στο 2ο 20λεπτο η μπάλα δεν πέρασε ποτέ στους ψηλούς) έφερε τους 91 πόντους, αλλά από ισορροπία ανα ημίχρονο και συνεργασίες... tragedy. Tα τρία σερί λάθη σε ενάμισι λεπτό και οι αψυχολόγητες διεισδύσεις του Λοβ που δεν οδήγησαν σε κανέναν από τον πάγκο του ΠΑΟΚ να τον τραβήξουν από το αυτάκι στο πάγκο, η αστεία επίθεση στα τελευταία 2.7΄΄ με τον πρώτο σκόρερ Γκρίφιν να κάνει την επαναφορά στο κέντρο του γηπέδου, η επιμονή στο κυνηγητό του Μαργαρίτη στον Γουέμπ που έγινε νέος... Μασιούλις σε διάστημα 4 ημερών (12 τρίποντα οι δύο τους), οι βόλτες του Σμιθ στην άδεια ρακέτα του ΠΑΟΚ.

Η ομάδα παρουσιάζεται στο παρκέ καθ εικόνα και ομοίωση του προπονητή της. Η απελπισία του κόουτς πριν το πέναλτι (άιντε πάλι τα ίδια...) ήταν ενδεικτική της γενικής ψυχολογίας και ψυχοσύνθεσης της ομάδας. Ναι ο Μέξας έβγαλε απίστευτη απελπισία στέλνοντας το μήνυμα... "Παιδιά δεν μπορώ, get me out of here...". Τι να σκέφτονταν άραγε οι παίκτες βλέποντας τον δικό τους κόουτς σε αυτή την θλιβερή ψυχολογική κατάσταση; Η γλώσσα του σώματος αδιάψευστος μάρτυρας, η εικόνα του στο τελευταίο τάιμ άουτ παράδειγμα προς αποφυγή. Χώρια τα δεδομένα λάθη στις αποφάσεις του. Ωστόσο το "μπούλινγκ" στον Μέξα (και στον κακό αγωνιστικά Παπαντωνίου που δεν έπεσε με αλεξίπτωτο μόνος στο Παλατάκι, ε;) δεν προσφέρει τίποτε, δεν είναι ο μοναδικός υπαίτιος, ένα κλαμπ εντός και εκτός πρέπει να είναι μεγαλόψυχο.

Ουσιαστικά ήταν ο Χατζόπουλος που εμμέσως πλην σαφώς παραδέχθηκε το λάθος του, ακυρώνοντας την προ μηνών (και πιο πρόσφατη...) απόφαση του (τι έγινε το καλοκαίρι με την υποτιθέμενη "μονομαχία" Μέξα - Μαρκόπουλου ε;). Ο Μέξας επίλεξε την ομάδα, ο ίδιος απέτυχε μέχρι στιγμής να την διαχειριστεί (μικρό το διάστημα 6 αγώνων αλλά τα σημάδια φανερά και επικίνδυνα), ο ίδιος είναι απαραίτητο να αλλάξει την ψυχοσύνθεση του για να μπορέσει να συνεχίσει το επάγγελμα που διάλεξε.

Ο φοβικός πάγκος δεν ταιριάζει στον ΠΑΟΚ, που πάντως δεν διαθέτει και εκείνα τα όπλα (στο πάγκο) που να μπορούν να αποτελούν games και ειδικά minds changers. Εκεί απαιτείται ενίσχυση. Ο παλιός (και πριν γίνει... πρόεδρος) Ζουρνατζίδης άλλη επιροή θα είχε, ένας... Καραμπέρης γενικός αρχηγός άλλο impact θα είχε στην ομαδική και ατομική ψυχοσύνθεση. "Οι ομάδες πρέπει να αποτελούν δημοκρατική δικτατορία..." ήταν ένα απόφθεγμα νεαρού προπονητή ομάδας Α2 σε συνέντευξη στον υπογράφοντα στα 1994.

Όσο για τους παίκτες; Ο τρόπος που αντιμετώπισαν το ματς με το never mind στην άμυνα και την... Ποσειδωνιακή επίθεση φανερώνει το χαρακτήρα τους, τη νοοτροπία τους. Υπάρχουν αρκετοί έμπειροι στο ρόστερ που θα μπορούσαν να ελέξγουν την κατάσταση σε ατομικό επίπεδο. Να υποθέσουμε ότι όταν το βράδυ κοιτάχθηκαν στο καθρέπτη πριν κοιμηθούν, θα ένοιωθαν οτι έδωσαν ότι είχαν.

Η έλευση του Λυκογιάννη (30ος κόουτς του ΠΑΟΚ σε επίπεδο Α1-από 1986-87) αποτελεί για μερικούς τεστ παραμονής, ανανέωσης εμπιστοσύνης και όρκων συμβίωσης. Αν δεν θέλουν να πάθουν ότι ο Χέρντον, ας συνέλθουν, ξένοι και Έλληνες. Τα ματς με μπόλικη άγνοια κινδύνου (Προμηθέας, ΑΕΚ, αμφότεροι με σοβαρά προβλήματα ε;) δεν αποτελούν σημείο αναφοράς προσωπικοτήτων. Αυτές φάνηκαν χθες. Ο Λυκογιάννης αναλαμβάνοντας την πρώτη "μεγάλη" του δουλειά (την ήθελε πραγματικά και η συμφωνία ήταν θέμα λεπτών με ελάχιστες αναφορές σε όρους και οικονομικά) δεν θα χαρίσει κάστανα με κίνδυνο την μετέπειτα καριέρα του. Όλοι πλέον είναι υπό δοκιμασία και... τι καλύτερο αυτή να εξελιχθεί στο ντέρμπι με τον Άρη.

Οι καμπάνες βέβαια έχουν κτυπήσει για 2-3 παίκτες, αλλά ο... Wolfjohn δεν είναι αφελής να κάνει ότι πλήγωσε το Περιστέρι. Άλλωστε και ο παλιόφιλος Ηλίας σε άλλες μεθόδους είχε καταφύγει (και κατηγορήθηκε) όταν το καράβι είχε πιάσει ξέρα. Και δικαιώθηκε... Τα ντερβίσια με τα κοντά παντελονάκια θέλουν και την φοβέρα τους, αυτή που δεν φάνηκε να είχαν μέχρι τώρα.

* Όποιοι παρακολουθούν και απλά δεν βλέπουν μπάσκετ, "κατασκοπεύοντας" τον Λυκογιάννη στην πορεία του, μπορούν να καταλάβουν τι σόι χαρακτηριστικά προτιμά. Ειδικά στο "3-4" βγάζει μάτια η στρατηγική επιλογών...

Κλείτος Καρκανιάς