Πόσο καλός προπονητής είναι ο Στέφενς;

Αντιλαμβάνομαι  ασφαλώς ότι είναι νωρίς για να δοθεί ξεκάθαρη απάντηση και ότι οι πρόωρες κρίσεις έχουν εκθέσει κόσμο και ντουνιά. Γνωρίζω επίσης ότι το τάιμινγκ αδικεί τον Ολλανδό. Αν έθετα τον αντίστοιχο προβληματισμό στο φινάλε του 2013, τότε που η ομάδα έδειχνε να ρολάρει, δημιουργούσε ένα τσουβάλι ευκαιρίες και το βασικό της πρόβλημα αφορούσε το σκοράρισμα, οι απαντήσεις θα ήταν διαφορετικές. 

Ενώ στην αφετηρία του 2014, μετά από τρεις συνεχόμενες πολύ κακές εμφανίσεις λογικά αρκετός κόσμος αναρωτιέται το ίδιο πράγμα με μένα. Οπότε, ας αφήσουμε στην άκρη τα πολλά αγωνιστικά προβλήματα των «Ασπρόμαυρων» την τελευταία εβδομάδα και ας προσπαθήσουμε να δούμε την κατάσταση από την αρχή της σεζόν μέχρι τώρα.

Στον Στέφενς μπορούμε να πιστώσουμε μέχρι στιγμής τα εξής:

Έχει φτιάξει ένα σύνολο με φοβερό χαρακτήρα που αρνείται να ηττηθεί  και παλεύει μέχρι το τελευταίο λεπτό. Εξού και οι πολλές ανατροπές.

Έχει φτιάξει επίσης ένα σύνολο με άκρως επιθετική νοοτροπία που είτε τα καταφέρνει, είτε όχι, προσπαθεί να παίζει πάντα ποδόσφαιρο υπεροχής.

Νικάει. Ανορθόδοξα, ενίοτε με μπόλικη δόση τύχης, πάντως νικάει. Ακόμα και όταν δεν αποδίδει καλά. Δείγμα χαρακτήρα κι αυτό.

Έχει διαχειριστεί σχετικά καλά το ρόστερ και κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία βρήκε απρόσμενες λύσεις. Π.χ. η μετακίνηση του Τζαβέλλα στα στόπερ ή την καθιέρωση του Γλύκου, ο οποίος δίνει βαθμούς. 

Έχει προσαρμοστεί στις συνθήκες των αποδυτηρίων και γεφύρωσε σε μεγάλο βαθμό το χάσμα που δημιουργήθηκε κάποια στιγμή ανάμεσα σε εκείνον και τους παίκτες.

Απ' την άλλη  μπορούμε να του χρεώσουμε τα εξής:

Η βελτίωση της ομάδας από το καλοκαίρι μέχρι τώρα δεν είναι σταθερή. Με αποτέλεσμα κάποιες φορές να ψήνεσαι ότι  όντως ο ΠΑΟΚ προοδεύει και κάποιες άλλες να πιστεύεις ότι όχι απλώς δεν προοδεύει αλλά χειροτερεύει κιόλας!

Η τακτική  συμπεριφορά του ΠΑΟΚ μοιάζει λίγο με ένα διαχρονικό σύνθημα της Τούμπας: «ΠΑΟΚ ξέρω ‘γω, ξέρω ‘γω εντάξει». Λίγο μπέρδεμα, λίγο χάος, λίγη ατομική πρωτοβουλία, πολύ ό,τι να ‘ναι. Το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν  οι Θεσσαλονικείς στις επιστροφές ( αμυντικό transition σε άψογα νεοελληνικά) δεν οφείλεται μόνο στην ταχύτητα των παικτών. Οφείλεται στις κακές τοποθετήσεις τους και στις λάθος αποστάσεις. Αμφότερα ζητήματα τακτικής.

Παρά την επιθετική νοοτροπία, προς το παρόν δεν υπάρχει επιθετικό πλάνο. Και εδώ η ατομική πρωτοβουλία, η ποιότητα παικτών  όπως ο Λούκας και ο Βούκιτς και τα καλά στημένα δίνουν τις νίκες. Κι όχι η  σωστή ομαδική ανάπτυξη.

Το rotation που κάνει κάποιες φορές μπερδεύει και δεν βοηθάει την ομάδα. Η ενδεκάδα που άρχισε το ματς στην Ξάνθη κόντεψε να φάει τρία γκολ στο μισάωρο, η ενδεκάδα που άρχισε το ματς με τον Παναιτωλικό κόντεψε να φάει τρία γκολ στο πρώτο ημίχρονο.

Κυρίως όμως, μετά από εφτά μήνες στη Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ, ο Στέφενς χρεώνεται  ένα πράγμα. Ένα, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό: Δεν έχει πείσει ακόμα ότι ηγείται αγωνιστικά ενός ποδοσφαιρικού πρότζεκτ το οποίο οδεύει, έστω αργά,  προς κάπου συγκεκριμένα ή ενός τυχαίου πειράματος που το προσεχές καλοκαίρι θα αρχίσει και πάλι από το μηδέν...

Κώστας Κεφαλογιάννης