Η ατμόσφαιρα γύρω από το γήπεδο πριν την έναρξη του ματς ήταν περίεργη. Διασταυρώνονται τα βλέμματα των οπαδών πριν τα παιχνίδια και αφουγκράζεσαι σε αυτά τον παλμό, την φλόγα, την δίψα, την αυτοπεποίθηση. Χθες στις κερκίδες υπήρχε ένα μούδιασμα, μια υποτονοτικότητα που γιγαντώθηκε και με την παρουσία της ομάδας στο 1ο ημίχρονο.
"Πρώτα σε αγνοούν. Μετά σε γελοιοποιούν. Κατόπιν σε πολεμούν. Στο τέλος νικάς."
H έκρηξη προηγείται του ωστικού κύματος. Έτσι και η φήμη προηγείται του ονόματος. Ντέγιαν Λόβρεν λοιπόν. Ένας παίκτης παγκόσμιας κλάσης.
Με αφορμή την σπίθα που άναψε στο τμήμα μπάσκετ (με αυτό το περιορισμένο μπάτζετ φέτος, αλλά με έναν προπονητή που φαίνεται γνώστης του αντικειμένου), μου γεννήθηκε η επιθυμία να κάνω μια αναφορά στο ένδοξο παρελθόν μας στο άθλημα που μας μεγάλωσε με περηφάνια την δεκαετία του 1990 όταν το ποδοσφαιρικό τμήμα παρέπαιε αγωνιστικά.
Ξεκινώντας απλά να να αναφέρω ότι ο γίγαντας Λαός του ΠΑΟΚ δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Μην λησμονούμε ότι αναφερόμαστε στον πιο ταξιδιάρικο λαό που η φήμη του έχει εξαπλωθεί σε όλη την οικουμένη. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το ψυχογράφημα της Τούμπας γιατί σε πολλά παιχνίδια υψηλής έντασης και ενδιαφέροντος το γήπεδο δεν είναι γεμάτο.
Παιδάκια ήμασταν ακόμα όταν επιστρέφαμε απο την Τούμπα με δάκρυα στα ματιά για την αδικία που είχαμε υποστεί για πολλοστή φορά. Αδυνατούσε να αντιληφθεί το παιδικό μυαλό πως λειτουργεί το όλο σύστημα και η δομή του.
Κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό από που ξεκίνησε ο ΠΑΟΚ μας κατακλύζουν ανάμεικτα συναισθήματα. Από την Πόλη των Πόλεων. Ένας τόπος που ευημερούσε, που κυριαρχούσε το ελληνικό στοιχείο πριν απο τους διωγμούς, πλέον ξυπνά μνήμες και θύμησες του ένδοξου παρελθόντος.
Είδαμε χθες μία ομάδα με 10 αλλαγές. Ένα επιβεβλημένο ροτέισον συνάμα κι' εκτεταμένο. Είπανε πολλοί πως δεν ήταν καλός ο ΠΑΟΚ. Δεν ήταν θελκτικός, δεν ήταν κυριαρχικός, δεν δημιούργησε επικίνδυνες καταστάσεις στον αντίπαλο. Συμμερίζομαι τις απόψεις αλλά παντα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.
