Outsider

Δεν αντέχω. Βάλλεται πανταχόθεν η εθνική μου εικόνα και πυγμή.

Η επιτυχημένη αγωνιστική επανεκκίνηση είναι το ζητούμενο όλων μας.

Όλοι συμφωνούν ότι η τωρινή ατμόσφαιρα στο Ναό απέχει από την αντίστοιχη των παλαιών εποχών του 70΄ και 80΄.

Ανάσταση και ελπίδα είναι έννοιες ταυτόσημες που σημειώνονται με κεφαλαία στην ούγια του ψυχισμού μας.

Είναι τώρα αρκετά τα χρόνια που το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αφόρισε τους ρομαντισμούς, κτίζοντας την ευημερία του μόνο στους αριθμούς.

Μετά από τόσα χρόνια κολύμπι στα τρικυμιώδη πέλαγα έχω κατασταλάξει τι με ενοχλεί περισσότερο όταν το αγωνιστικό αποτέλεσμα εγγυάται πίκρα

Και πριν λαλήσει ο πετεινός δυστυχώς, δικαιωθήκαμε . Tο εμετικό πανό που ανάρτησαν στο αλκαζάρ καταδικάστηκε από όλη τη φίλαθλη  Ελλάδα.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, κατάλαβα ότι τους είχα κάνει πολύ μεγάλη χάρη κατατάσσοντάς τους στα προσφιλή μου σωματεία...

Η πιο απεχθής συναισθηματική γεύση είναι η πίκρα.Πίκρα για αυτό που δεν καταφέραμε,  πίκρα για την προδοσία, πίκρα για την αχαριστία.

Δηλαδή για να καταλάβω, το μόνο που μας μένει τώρα είναι η εκφώνηση ενός επικήδειου και, αμέσως μετά, σύσσωμοι να συνοδεύσουμε τον εκλιπόντα στην τελευταία του έξοδο;

Μας πήρε λιγάκι από κάτω. Ας το κλείσουμε εδώ. Η μελαγχολία μάς έστειλε χαιρετίσματα, μετά από πολύ καιρό, και με την εικόνα αυτή περάσαμε τη βδομάδα. Κακώς.

Θόδωρε, Ζήση  αφήστε κατά μέρος τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό που προσπαθείτε να φέρετε στη χώρα αυτή. Είστε σκέτη παραφωνία ...